Müzik gecenin bir yerinde uðradýðý evlerin birinde genç bir kýza rastladý. Kýz uyuyordu acý çekercesine… Belli ki gece anlattýklarýyla epeyce üzmüþ, aðlatmýþtý. O da sonunda aðlamaktan yorgun, düþmüþtü yataðýna…
   Kýzýn teni bembeyazdý, kar gibi beyaz… Acýyla kývrýlmýþ dudaklarýna, kirpikleri arasýna sýkýþmýþ son damlacýða bakýnca içi burkuldu müziðin.Gece bir kalbi daha taþlaþtýrýyordu iþte! Müzik kýyamadý genç kýza, tüm renklerin içinden pembeyi seçti kýzýn yanaklarýnda, ümit buldu.. Kýzý karanlýklarýn içinden çekip çýkarmaya karar verdi.
   Fakat hýzlý olmalýydý. Göz yaþý anahtarý oldu müziðin, pembeliklerin arasýnda daldý kýzýn yüreðine…Uzaktan görünen kaleye kývrýlarak giden yolda bir çok resim vardý. Hepsi kristallerin içine hapsolmuþtu. Yatakta uyuyan kýzýn resimleriydi bunlar ve gittikçe soluyordu resimdeki kýzlar… Ve gözyaþý yalvarýþ oluyordu anýlara… Son resimdi þimdi baktýðý; koyu bir sisin ardýna gizlenmiþti sanki. Resim aþký ve ayrýlýðý anlatýyordu tüm tonlarýnda. Kötü bir ayrýlýktý yaþanýlan…
   Sonunda surlara ulaþtý müzik, süzüldü içeriye. Müzik kimi aradýðýný biliyordu bu donmuþ kalede; soðuða bir tek sevgi karþý koyabilirdi. Sevgiyi ararken küçük bir kýz çocuðunun usul usul aðladýðýný duydu, yaklaþtýkça çocuðun gözlerinden damlayan her yaþýn kristal parçalarýna dönüþtüðünü gördü müzik. Çocuk müziði umursamamýþtý, bebeðine sarýlmýþ sýmsýký, aðlamaya devam ediyordu. Müzik sevginin yanýna çömeldi, ona neden aðladýðýný sordu. Sevgi soðuktan ve yalnýzlýktan korkuyordu. Onu bir oyuna davet etti, müzik baþlayacaktý ezgisine önce ve sevgi devam ettirecekti. En güzel notalarla baþladý düet. Müzik fýsýldadý sevginin kulaðýna, sonra sevgi söylemeye baþladý en masum ilahilerini. Yükseldikçe yükselen sesi vurdukça donmuþ duvarlara, buzlar çözünüyordu. Eriyen buzlar yataðýnda yatan güzel kýzýn gözlerinden aktýlar, bu sefer yüreðinin tüm zehirini de yanlarýna alarak…
   Sevgi ilahisini söyledikçe kuvvet buluyordu. Kaleyi bir bahar esintisi serinletiyordu þimdi. Çocuðun ayaklarýnda birikmiþ kristalcikler en güzel çiçeklere dönüþüyorlardý. Sevgi artýk yalnýz deðildi.
Müzik küçüðün alnýna bir öpücük kondururken son notasýný da asla silinmemek üzere býraktý çocuða. Geldiði gibi gitmeliydi artýk. Surlardan dýþarý çýkarken bir bahar türküsü tutturdu. Kristal resimlere baktý, ýþýl ýþýllardý. Kýzýn tüm kötü anýlarý sevginin sesi vurdukça yok oluyorlardý. Son gülücüðünü gönderdi sýmsýcak sevgiye…
   Kýzýn gözlerinden geçti, odada buldu kendini yeniden. Genç kýz þimdi mutlu yatýyordu yataðýnda. Sevgilisinin son hediyesi oyuncak bebeðine sarýlmýþ uyuyordu. Yüzünde kocaman bir gülümseme…
Müzik gecenin kulaðýný çekti. Gece yýllardýr yaramazlýklarýna son vermemiþti. Her karþýlaþmalarýnda olduðu gibi gene nasihat etti geceye, müzik. Biliyordu aslýnda gecenin sözünde durmayacaðýný. Yine de söyledi son sözünü:”Bu kýzý bir daha üzme, sana emanet…”