Sabahýn körü...
Yine sýkýldým. Her gece sabah olur ve ben yine sýkýldým.

Saçmalýklar...
Tehlikeli þarkýlarýn notalarý dolaþýyor etrafta. Benim ortalýkta dolaþmam ise kim için ne ifade ediyor merak ediyorum. Kaçmak da erdem sayýlabilir mi kimi zaman? Ya da kim bana herhangi bir erdemle cenneti vaat edebilir? Zaten ne fark eder ki! Bu saatten sonra her þey saçma sapan geliyor. Uyumak istiyorum. Birkaç parça yalan dolan. Uyanmamak. Yanlýþlýkla uyanýrsam, gözlerimde ifadesiz, gereksiz bir bakýþ...

Ben...
Uyku. Ýlk önce senden sýyrýlmalýyým.

Sen...
Seni görememeyi, sensiz zamanlarý görmek isterdim rüyamda yeniden. Karanlýk bir rüya veya bir mutluluk. Lise yýllarým ya da bu yaþýmda bir daha ilk kez öpüþmek. Öncekini hatýrlamayýp tekrar tekrar ayný rüyayý yeniden görmek. Garip bir kýsýr döngüde yok olmak. Salt karanlýkta, boðazýmý yýrtarcasýna bir çýðlýk atmak.

Üzülme! Aslýnda kimse korktuðu þeyleri hakketmiyor. Ama herkes ölüyor korktuðu halde. Ben de öleceðim. Ayinin önemli bir parçasý olacaðým. Endiþelenme, kendimi kurban edilmiþ hissetmeyeceðim. Çünkü bunu isteyerek yapýyor olacaðým. Acýlarýna aðlayýp ruhunu doyuracaðým. Caným, ben, ben olsun diye yanmayacak. Karanlýk orman, küçük bir ýþýk süzmesiyle yanýp kül olacak. Korkma, acýmayacak. Umarým!

Zaman...
Tamamen karanlýktayken, ýþýklarýn yavaþ yavaþ sönmesi ile birden sönmesi arasýndaki farký nasýl algýlayabilirsin ki? Ya da bu farký anlasan ne deðiþir? Küçükken dizinin kanadýðýný hatýrlýyor musun? Ya da bu yüzden babanýn sana tokat attýðýný, annenin seni azarladýðýný?

Nefret ediyorum küçücük bez parçalarýyla örtülmüþ, bu nefret dolu hezeyanlardan. Uykumu kaçýrýþlarýndan.

Ve dilime dolanan gözbaðlarý...

Yürümek istiyorum. Tren yolculuðundan daha belirsiz ve yorucu olsa da...

Gece...
Uyku. Umarým!