Çocukken televizyon yoktu Allah’tan, kendi kendime oynamaya fýrsatým oldu. Neler oynadýðýmý pek hatýrlamasam da, benim için kaybolma zamanýydý, kendimde kaybolma.. En çok aklýmda kalmýþ olan þey okuldan gelir gelmez oturup flüt çalmam. Bir törendi, tümüyle bana ait. Küçük not defterimi çýkarýp içinden parçalar seçer çalardým. Elli tane parçam vardý diye hatýrlýyorum en son.. Daðlar daðlar, Samanyolu, Annem annem, Daðlar kýzý Reyhan...
Bir de baþkalarýna çalma faslý vardý. O da hoþuma giderdi ama kendimle kaldýðým zamanýn yerini tutacak gibi deðildi. Zamanla baþkalarýna dinletme, gösterme isteði aðýr bastý. Kendimle zamaný’nda baþkalarý için hazýrlýk yapar oldum. Tadý deðiþmiþti, yani her an birileri için çalýyorsunuz. Hiç yalnýzlýk yok, yapayalnýzlýkta... Çaldýkça dinleyenler arttý. Sahnedekiler çalar, söyler, oynar; salondakiler dinler. Uzun süre hoþuma gitti bu. Ýçimdeki boþluk duygusu kapýmý çalana kadar. O kadar kaçmýþým, ama kurtulamamýþým.
Birileri benim yerime benim hayatýmý yaþýyordu sanki. O boþluk duygusu sahnede azalýr gibi oluyordu. Ya inince? Ýnince yok olmuþ gibi oluyordum, ya da baþka biri! Aþaðýda, sahneyi sürdürmeye çalýþtýðým da oluyordu ama olmuyordu iþte, alaþaðý ediyorlardý insaný ( kendi kendimi alaþaðý ettiðimi anlamam zamanýmý aldý tabi).
O boþluk duygusu baþka þeylerle yani insanlarla da azalýyordu, sabit yakýnlýkta tutamasam da. O boþluk yerli yerinde dursun, yýllar geçip gidiyordu. Hiç hamlesiz deðildim, oyalanacak birçok þey buldum hatta. Yararsýz da deðillerdi..
Dere tepe düz gidip, bir de dönüp bakýp arpa boyu yol gittiðimi gördükten sonra bi gün kendime sordum: “Gerçekten ne yapmak istiyorsun ?” ( Açýklamasý þöyle bunun: hani hiçbir “ama”yý düþünmeden, hani sýfýrdan baþlýycak olsaydýn. Hani yani bari kendinden saklama gerçekten ne yapmak istediðini!! )
Bir süre daha dansettim boþluðun çevresinde. Bu hayatý ben mi yaþýycaktým. Yoksa kiraya mý vermiþtim boþluða, baþkalarýna.
Buradan, bugünden küçük, yavaþ, minnacýk gözüken adýmlar atmaya baþladým boþluða doðru, düþmekten ödüm koparak. Sanki deniz kokulu yeþillik bir yere gelmiþ gibi oldum. O küçük, yavaþ, minnacýk gözüken adýmlar içimi doldurmaya devam ediyor.
O günden beri taþlarý, tuðlalarý, ahþabý.. her ne lazýmsa yerli yerine koyuyorum.

k e n d i n i z e i y i b a k ý n
Tugay
Baþar
25.11.02