Bir kahve ve biraz çikolatalý kek kahvemin acýsýna inat. Sanýrým akþamki þarabýn etkisi hala geçmemiþ ve akþamdan kalmýþým sabaha.
Ýstanbul karlar altýnda hala. Bu gün daha bir kýrmýzý kaplamýþ karlar Ýstanbul’u, gün kendini daha özel hissetsin diye.
Sevgililer günü yalnýzým ve mutlu muyum bilmiyorum.
Eðer mutluysam kesin yalan atýyorum.
Þarabý tek baþýna içip hayal etmek nereye kadar mutlu edebilir ki beni? 24 saat...
Fotoðraf makinem, kaðýdým, kalemim, sigaram çýkýp yürümek istiyorum, kaymaktan korkmadan. Emirgan , Bebek, Ortaköy.
Ýstanbul’a kýzarým birazda beni yalnýz býraktýðý için:)
2 gündür evdeyim. Sýkýldým. Yaþayamadým Ýstanbul’un karýný doya doya. Hep izlemekle yetindim bu güne kadar ve yazmakla.

Bilgisayarýn baþýnda parmaklarým donarcasýna yazýlar yazdým... Neye yarýyor onu da bilmiyorum.
Kendimi kandýrýyorum ve baþkalarý da beni kandýrýyor, dünyanýn insanlarý kandýrdýðý gibi... ‘Çok güzel günler bekliyor seni’ diyorlar ‘hak et’ diyorlar ama söylediklerine onlar bile inanmýyorlar.
Bugünün diðer günlerden hiçbir farký yok biliyorum. Dertte ediyor deðilim aslýnda almadýðým bir gülü, sabah gelecek olan günaydýn mesajýný ya da sýcak bir öpücüðü. Sanýrým en çok üzüldüðüm ; böyle bir günde yapayalnýz olmak, sevgilinin olmamasý bir kenara, kýz kýza yalnýzlýða üzülmek bile olmadý mý? ya da kendi kendini kandýrmak... ‘Ya kýzlar boþ verin ne gerek var üzülmeye özgürüz biz’ bile diyememek... ‘Önemli olan bir gün deðil her gün sevgililer gününü kutlamak. ’ deyip, her gün bayram olmayacaðýný bildiðimiz gibi her günü sevgililer günü gibi kutlayamayacaðýmýza inanmamak.

Sadece bugünlüðüne de olsa bir þeylere aþýk olmak için çýkýyorum Ýstanbul’a. Ýstanbul o kadar emin ki kendinden, ona aþýk olacaðým için. Giyinmiþ yine kýrmýzýlarý. Olduðundan daha çekici gözüküyor.
Emirgan’ dan baþlýyorum Ýstanbul’a aþýk olmaya. Kulaðýmda Nicos çalýyor. O’ da görseydi Ýstanbul’un bu güzelliðini eminim bir tanede Ýstanbul için yapardý bestesini. Kemanýný deniz için çalar, fülüdünü boðaz için üflerdi. Oysa þimdi ben hiçbir enstürüman çalamamama karþýlýk Ýstanbul’a bir senfoni veriyor gibiyim. Karþýlýklý hayran oluyoruz Ýstanbul’la birbirimize. O benim yalnýzlýðýma vuruluyor ben onun kalabalýklýðýna.

Salaþ ve lüks cafeler geçiyorum. Hangileri daha mutlu merak ediyorum. Aza çok sýðdýrabilenler mi yoksa çoka azý sýðdýramayanlar mý? Bir tanesine girip Ýstanbul’u terk etmek istemiyorum, devam ediyorum kaldýðým yerden Emirgana. Eþek donduran güneþ denilecek türden bir güneþ var gökyüzünde. Güneþ sýrf bulunmak için çýkmýþ bugün gökyüzüne, iþini yapmak içi deðil. Yanýmdan güneþe aldanan, gözlerini merak ettiðim, güneþ gözlüklü bir çocuk geçiyor. Arkama bakmak istiyorum o geçtikten sonra ama o da bakarsa diye çekiniyorum. Ters yollara doðru, ikimizde devam ediyoruz yolumuza.

Balta limanýndayým þimdide. Aþýk olduðum adamýn sahillerinde. Evinin önünden geçiyorum, fotoðrafýný çekmek istiyorum þuan içinde bulunmak istediðim evin, yapamýyorum. Çünkü; o þuan evde olsa bile, artýk YOK biliyorum. Bir sigara yakýyorum ve ayaðýmýn altýndaki karda anýlarýmý eziyorum.

Yanýmdan el ele, sarmaþ dolaþ sevgililer geçiyor. Ellerinde güller, hediyeler. Ýstanbul’da en çok onlarý kýskanýyor benim gibi, kendisinden baþkalarýna aþýk olanlarý. Üþümeye baþladýðýmý anlýyorum kýskandýklarýmý görünce, kahve çekiyor caným þöyle en acýsýndan. Sarhoþlarý görüyorum sonra bankta oturmuþ. Þarabýn sýcaklýðýndan olsa gerek üþümüyorlar. Caným þarap çekiyor, yanlarýna gidip þaraplarýný paylaþmak bile istiyorum hatta. Bakmakla yetiniyorum. Onlar baktýðýmý fark etmese de yaðan karý beyaz görüyorlar görebiliyorum, çünkü kýrmýzý þarap içiyorlar. Seviniyorum onlar adýna kendi adýma üzülürken. Yanlarýnda durup küçük not defterimi çýkartýyorum, onlarý sýðdýrýyorum satýrlara, yaþamlarý sýðmazken kendi akýllarýna. Devam ediyorum baþka yaþamlar ekleyerek yoluma.

Müzik dinlemeyi býrakýyorum, Ýstanbul’u dinliyorum þimdi de. Martý çýðlýklarýný, vapur düdüklerini, rüzgarýn uðultusunu. Orhan Veli misali Ýstanbul’u dinliyorum gözlerim kapalý... Orhan Veliye hak veriyorum. Uzun süre duruyorum denizden esen rüzgara karþý.
Birden denizden tanýmadýk bir ses geliyor kulaðýma müzik dinlemediðimden istifade eden;

- ‘Boðazým güzel, balýðým güzel, Kýz Kaleme karþý güzel kadeh kaldýrmak, aþýk olmak güzel sahillerimde, Ortaköyümde gözlememi yemek, Çengelköyümde Çýnar altýnda çayýmý içmek güzel, martýlarýma ekmek fýrlatýrken, Beyoðlumda deðiþik kültürlerden müzikler dinleyerek yürümek güzel. Peki neremden nefret eder insanoðlu, neyime isyan eder bilemedim’ diyor bir ses ...

Kendinden emin geliyor sesi, vurgulamalarý, tonlamasý mükemmel. Bir þeylerden korkuyor gibi gelsede bazý tonlarý, farkýnda güzelliðinin. Ve ben Ýstanbulla ilk defa sohbet etmenin þaþkýnlýðýnda ona kýzmak ve hak vermek arasýnda kalýyorum.
Daha cevabýmý veremeden devam ediyor anlatmaya. O da dolmuþ belli, düþünecek çok vakti olmuþ kar zamaný, kýpýrdayamamýþ yerinden, ve sevgililer gününü o da yalnýz geçiriyor, tam gününü bulmuþum ona çatacak ve o da tam gününü bulmuþ bana patlayacak.

- ‘Sevgilin için gelirsin bana o seni terk etse de, sen terk edemezsin beni. O da bana aþýk olmandan korktuðundan terk eder seni zaten’ diyor, aklýmý karýþtýrýyor.



Ýstanbul resmen bana kafa tutuyor. Zaman zaman gelip yine ayný sahilinden isyan ettiðim Ýstanbul’a karþý suskun kalýyorum. Suçlu oyken birden beni yapýyor bütün suçun sahibi ve diðer insanlarý. Beni siz bu hale getirdiniz der gibi bakýyor sonra, yüksek tepesindeki karlarýn oluþturduðu kaþlarý çatýk. Bana ders vermek ister gibi bir hali var yüzünün. Birden yok oluyor yüzü, sesi kesiliyor, Ýstanbul kaçýyor. O da ayný benim gibi hep cevaplarýný bildiði sorularý soruyor ve cevabýný duymaktan korkunca kaçýyor. Ýstanbul’un o çatýk kaþlý fotoðrafýný çekememenin üzüntüsü ile Bebeðe doðru devam ediyorum yoluma.
Emirgan’da karþýlaþtýðým, gözlerini merak ettiðim güneþ gözlüklü çocuðu tekrar görüyorum Bebek sahilinde, gözlükler hala gözünde. Bu sefer arkamda yürüyor. Takip edildiðimi biliyorum ve bu hoþuma gidiyor. Arada hýzlanýyor önüme geçiyor ben onu takip ediyorum, hoþuna gidiyor. Sonra kaybediyoruz birbirimizi, belki baþka bir kýþa diyorum, erteliyorum...
Bir sigara yakmaya çalýþýyorum, ellerim soðuktan iyice üþümüþ, çakmaðýmý yakmakta zorlanýyorum, o da bu soðukta yanmaktan hoþlanmýyor, beni zorluyor. Ýlk dumaný almakta zorlanýyorum, körüklüyorum ateþi, hýzlý hýzlý içime çekip veriyorum nefesimi, baþým dönüyor. Bir banka oturuyorum, önümde Varan 6, Erguvan 1 ve Alesta tekneleri duruyor müþteri bekleyen. Müþteriymiþim gibi gözümün içine bakýyor her biri. Oysa ben sadece bankta oturan bir satýcýyým, bir patron, bir müdürüm. Kendime kendimi satmaya çýkmýþým Ýstanbul’a. Onlara müþteri olamam kendi satýþlarýmý yapýp kendimi kazanmadan. Balýk sevmememe raðmen balýk ekmek çekiyor caným þöyle en bir buçuk milyona satýlan ucuzundan. Kalemimi kaðýdýmý çýkartýp yine ellerimin üþümesine aldýrmadan yazýyorum canýmýn çektiklerini. Teknedeki garson tuhaf tuhaf bana bakýyor ve gelip geçenler. Kalkýyorum.
Yerler iyice buzlanmýþ ama kayýp düþmekten korkmuyorum. Düþsem bile en çok Ýstanbul güler halime biliyorum. Canýmýn acýmasýna karþýlýk ona çatmayacaðýmý bilir aramýzda geçen sadece onun konuþmasýndan sonra. Düþtüðümü düþünüyorum, sanýrým bende gülerdim bu halime. Ve gülüyorum düþmeden.
Gülümsememi tanýdýk bir yabancý yakalýyor. Tanýyorum onu. Renkli kutudan ve iþ yerimden. Tesadüf eseri bana uzattýðý kartýný hatýrlýyorum ve günün birinde diyerek kartvizitliðime koyduðum aný.
‘Merhaba nasýlsýnýz’ diyorum içimden geldiði kadar içten.
Þaþýrýyor, tanýmaya çalýþýyor ve belki konumu icabý ayný içtenlikle ‘merhaba’ diyor, çok þýkta bir gülümseme ekliyor yanýna.
Kendimi tanýtýyorum, hatýrlýyor. Seviniyorum. Benden daha güzel makinesi olduðu için kýskandýðým arkadaþý ile de tanýþtýrýyor beni. Kýsacýk ana bir sürü paylaþýmlar ekliyoruz sonra arka arkaya. Ýstanbul’dan bahsediyoruz, söyleyemiyorum onlara az önce istanbulla konuþtum hepimize biraz kýrgýn diye. Isýnýyorum birden. Fotoðraf çekiliyoruz beraber karla karýþýk Ýstanbul’a karþý. Kare kare görüntülüyoruz paylaþýmlarýmýzý. Burunlarýmýz kýzarmýþ ellerimiz üþümüþ, sarýlýyoruz. Birbirimizi yine kendimize emanet edip vedalaþýyoruz. Kýskandýðým fotoðraf makinesi sahibi baðýrýyor uzaklaþtýktan sonra bana ‘Ýstanbul seni seviyor’... Bende baðýrýyorum ‘ben de onu seviyorum’ ...
Sanki artýk yalnýz deðilim gibi geliyor, ya da yalnýzlýðýmda yanýmda yürüyor artýk, bana eþlik ediyor. Yüzümdeki gülümseme hala ayný þiddetini devam ettiriyor daha büyüyerek. Kar yaðmaya baþlýyor o an yine. Bir hediye gibi kabul ediyorum yaðan karý. Mucize. O an hayatýmý mucizeler, tesadüfler ve hediyeler üstüne kuruyorum. Bugünü kendime verdiðim en büyük hediye olarak kabul ediyorum.
Ortaköye devam edip ‘Ortaköy’ü bilirsin ayný kahvedeyim çok zamandýr, herkes ayný her þey ayný bir tek sen yoksun’ tadýnda bir duygu yaþamak istiyorum aslýnda ama üþüdüðümü ve karýn bastýracaðýný anlýyorum. Güneþte paydos etmiþ zaten. Yine Emirganda ki çocuðu düþünüyorum, çýkarmýþ mýdýr gözlüklerini, görebilir miyim gözlerini?
Geldiðim yollarý, bu sefer daha çok düþünerek geri dönüyorum. Aðzýmda eskiden kalma bir þarký mýrýldanýyorum ‘þimdi öyle uzak ki geldiðim yollar, yanlýþ bir öyküdeyim beni yeniden yaz’ kendimi yeniden yazmýþ bir þekilde, geldiðim uzak yollara yeniden yakýnlaþýyorum.

Bebek,Balta limaný, Emirgan dönerken daha baþka gözüküyor gözüme.

Bu gün isyan ederek çýktýðým evden Tanrýnýn ne kadar muhteþem þeyler yarattýðýný anlayarak, Ýstanbulu anlayarak dinleyerek, kendime þans vererek, yeni insanlar tanýyarak eve dönüyorum biraz kendime kýzgýn; bunu geç anladýðým için.

Ve anlýyorum...
Bu kadar güzelliði, mucizeyi yaratan Tanrý için benim isteklerimi gerçekleþtirmesi çok kolay. Ama kýþ mevsiminde yaðan karýn tadýný çýkarmak gibi, yazýn çýkan güneþin altýnda ýsýnmak gibi benimde baharýmýn bir zamaný var.

Ve Kar Beyaz yaðýyor.
Hiçbir þey kýrmýzý kar kadar imkansýz deðil...

SEVGÝLÝLER GÜNÜM KUTLU OLSUN...