Kendisidir bazý ýþýklarýn kaynaðý,
Bazýlarý karanlýða dua eden asalak parýltýlar.

Gece ile gündüzün birbirine karýþtýðý, gecenin bitmediði, günün baþlamadýðý anlardan birinden bir ýþýk göz kýrpar. Fark edilir bir parlayýþtýr görünen ancak kaynaðý kendisi midir yoksa karanlýðýn dilencisi midir bilinmez.
O ‘an’; kurulmamýþ saatlerin zamanýdýr. Zaman; ne sahte bir aydýnlýktýr, ne de yolunu kaybettiren karanlýk. Her ýþýðý soðurabilecek kadar siyahý, zindanlara gökkuþaðý doðurabilecek kadar renkleri anlatýr masallar.
En erken saatleridir yaþamýn; dilsiz, dinsiz, cinsiyetsiz bir akýþ. Saatlerini kaybetmiþ zamanlarýn sýnýrsýzlýðý ve her coþkuyu yeþertebilen hissetmelerdir yaþamý köþe bucak sarmalayan.
Her gün, yeniye döner yüzünü. Aynalar dünü kaydetmez. Ne takvimler, ne de saatler bilir yarýnlarý. Zaman sadece ‘an’ dýr.
Sezgidir, tattýr, kokudur, temastýr en erken zamanlarýn iklimi. Kaygýya, korkuya, paniðe, umutsuzluða bulanmamýþ gözler sonsuzluðu bakmaktadýr.
Özgünlük; sözlüklerde bir sayfa bulamamýþtýr; benlikler gasp edilmemiþtir henüz. Kapýsýzdýr kafesler, özgürlük icat edilmemiþtir.
Her düþmenin ardýndan koþmalar baþlar, en güzel besteler gibidir aðlamalar.
Her zeminde ayný hýzla koþabilen adýmlar; ne zelzeleler yaratmanýn peþindedir, ne kaçar, ne de kovalar. Diþisini de erkeðini de ayný ihtirasla kucaklamýþtýr doða; kendinden üreyecek kendinden büyüyecektir izin verirse tanrýlar.
Anlardan birinden patlamýþ bir ýþýðýn ilk parýltýlarý; en savunmasýz, en korunmasýz topraklarý aydýnlatýr.
Tanrýlar; korunmasýz, savunmasýz topraklara saçar inanç tohumlarýný. Ýnanmak, inanan zihinleri yok eder. Zihinler, saatlerini ölüme kurar. Zaman; yavaþ yavaþ, yok oluþa doðru ilerlemeye baþlar.
Ýnanýlanlar; cesareti aç býrakýr, korkuyu besler. Bütün dilleri susmuþ anlar sezgiyle kucaklarken gerçeði, korku tanrýyý çaðýrýr, inanç sezgileri yok eder.
Tanrýlarýn talan ettiði topraklarda ne zamanýn sýnýrsýzlýðý kalýr, ne de her coþkuyu doðurabilen hissetmeler.
Gece ile gündüz sarmaþ dolaþ olmuþtur artýk. Gün mü geceye, gece mi güne dönmektedir bilinmez.
Tanrýlarýn topraklarý ihanet, tuzak, kin kokmaya baþlamýþtýr. En parlak ýþýklar, geceyi solumanýn dindirebileceði yorgunluklardadýr.
Saatler kararsýz dönüp durur ayný yarýna, zaman ‘an’ý kaybetmenin yasýný tutarken, ölüme bulanmýþ gözler, yeni bir ýþýk bekler.
Yeni bir gün deðildir artýk bugün. Gün; dün, yarýn, yüzyýl öncesi, elli yýl sonrasý... Hedefler, planlar, azaplar; dünkü, yarýnki, elli yýl önceki, yüz yýl sonraki...
Kendi ölümünü planlamazsýn da, bir neslin katlini izlersin. Kendi ümitsizliðinde deðilsindir de bir türün çaresizliðindesindir.
Zaman artýk katlanamamaktadýr; bir çay bardaðýndan içilip, bir pasta tabaðýndan yenilip dýþkýlanmaya. Kýzgýndýr; boþluða serptiðin, yeþermeyen avuç avuç lakýrtýya.
Zaman; içinde yanmak için kývranan ateþe kývýlcým, gözlerinden taþmaya susamýþ düþlere neden, parmaklarýndan dökülmeye sabýrsýz cümlelere fýrsat olma zamanýdýr.
Paslanmýþ sevgini, kimsesiz nefretini, ýssýz bilgini; coþkularýnýn ayiniyle gömme, bir yazarýn parmaklarýndan sayfalara düþüp kaybolma, bir ressamýn gözlerine bulaþan kendini görebilme zamaný.
Zaman; avuçlarýndaki kýpýrtýyý yaralý gözlerde ýþýldamaya serpme zamanýdýr.
Tanýlar yok oluþu haykýrýrken zirvelerinden, sessizdir tanrýlarýn çocuklarý. Bilirler bütün ýþýklarý gecelerin gizlediðini. Yitirdikleri kokularý, anlarý, masallarý arayan gece gezginleridir onlar.
Gece ile günün sarmaþ dolaþ olduðu andan sýzan o ýþýklar...