Niye yazýyorum diye düþündümde.Artýk yazmak için bir sebebimin olmadýg ýný anladým.Sokaklarda yürümenin ne eski tadý var bende nede düþüncesi.Acý gibi geriyor tüm benli imi. Her köþe baþýndan sen çýkýyorsun.Her yazýmýn girift tarafý sen oluyorsun.Artýk yazmak istemiyorum. Yagmurun yavaþça ya ýþý dahi acý veriyor bana.Gelen kýþ, giden yaz…Hepsinde sen varsýn.Silkinmeye þimdilik gücüm yok.Kagýdýmda mürekkebimde bitiyor zaten.Sonsuzluklar arasýnda uçuþan hayallerimide alýp gitmekten baþkada çarem kalmadý sanýrým.Uzun zaman önce yazmaya baþlamýþtým.Nerede ve nasýl bitece ini çok merak ediyordum.Ama sonunun böyle olacagýný hiç düþünmemiþtim.Hep ölüm aklýma gelirdi engel olarak.Þimdi yaþarken ölmenin anlamýný kavradým sanýrým.Zamanýn büyüklügünü sevdamýn derinligini anladým.Bir türlü kabullenmeyen gönlüme anlamasý için son veriyorum kalemlerimin dansýna.Konusu hayat olan bu yazýnýn ömrüm bitmeden sona erdiriyorum.Ýþte yine yagmur baþladý.Kagýdýmla bakýþlarýmýzda ayrýlý ýn hüznü olsada son kez ipeksi duygularla veda ediyorum hecelerime...Yazdýklarýmý hatýrlamak , gerçe i de il de bana ait kýldý ým herþeyleri hatýrlayarak yaþamak....Saklandýgý yerden umudumu çýkarmýþtým seneler sonra hep birþeyleri ümit etmek güzelde onu kaybetmenin acýsýný unutmuþtum.Ve yazmayýda unutmam gerekti ni anladým.Ýstanbulu nasýl unuturum bilemiyorum.Ya seni....
Yazmayaca ým artýk.Eskimeyen yazýtlar var hala yüregimde onlarýda istanbula saklýyorum.Ýstanbuldur benim yüreðim.Bogazýn sularýnda saklýdýr serencamlarým umutlarým.Bakýþlarýmda gam,gözlerimde buðu.Yazmasam kýzmaz istanbul.Yazmasam gönül koymaz.Gitmeler kadar yazamamakta zor.Ne uzak yoldur ne acýsý bol.Yazmak benim için hayat yazmamaksa hapis.Ha Ellerim keleçeli yaþamak ha sensiz....

Hoþçakal Alýnyazým