bir filmden bir anektod:
"sana ilk yakýnlýk gösteren insana baðlanma eðilimindesin.. yalnýzlýk kendi kararlarýný verebilmektir. kendini kýsýtlama"
Aslýnda bu eðilim insan olmanýn özünde var sanýrým. Yaþadýðýmýz her þey öyle bir an geliyor ki bizi bunaltýyor. Hem öyle bir bunaltýyor ki “tekrarý yok mu bunun” diye haykýrmak geliyor içimizden.. bir daha baþa saralým aðýr çekimde her kareyi dondurarak yeniden izleyelim. Ve tekrar baþtan, ta en baþýndan hiç yalansýz, hiç saklanmasýz yeniden yaþayalým.
Yok mu tekrarý?
E o halde unutalým.. Nasýl unutalým, nasýl yok sayalým, yaþanmadý ben yoktum orda, ben yapmadým diyelim.. Ancak nasýl nasýl nasýl?
Yeni bir hayat bulalým kendimize.. Taptaze el deðmemiþ yeni bir hayat. Sonra onda tekrarlayalým kendimizi yeniden. Belki bu tekrarla buluruz kendimizi “ha tamam þimdi oldu iþte” dedirtir belki bize o yeni hayat. Ya da o hayatý da bayatlayan hayatlar diyarýna terkederken “tekrarý yok mu bunun” diye haykýralým yeniden. Gözü dönmüþ aç ucube yaratýklar gibi tüketecek taze hayatlar arayalým. Hadi bize yakýnlýk gösteren herkese baðlanalým tüketene kadar, tekrarý olmadýðýný anlayana kadar belki de..
Durup bir kez olsun geriye bakmamýzý saðlayabiliriz belki.. Aslýnda hep takrarlayarak yaþadýðýmýz hayatýmýzýn gittiði yeri görmemizi saðlarýz belki bu duruþla.. Bu durup geriye baktýðýmýz o bir tek an belki de
yepyeni bir ufka yolculuk kararý verdirir.
Ama yok..
Ne yeni bir ufuk lazým bize.. ne de yeni bir yön..
Týpký suyun kendi yönünü bulmasý gibi býrakalým kendimizi..
O yasak bu günah öbürü zararlý demeden akalým berrak bir su gibi..
Her durakta biraz daha kendimiz olalým. Biraz daha “öz” olalým her girintisinde hayatýn.
Yapabilir miyiz?
Kimbilir?