Temmuz ayýna yakýþmayan bir yaðmur var. Hava çok sýcak, sabahtan beri beni bunaltanlar listesine eklediðim yaðmurda sonunda yaðmayý baþardý.
Sanýrým herkesin ‘yaðmur havasý var, yaðmur yaðacak’ demesine o da artýk dayanamadý benim gibi. Sýcaðýndan, kasvetinden deðil belki ama insanlarýn her birinin meteroloji uzmanýymýþ gibi davranýp yorumlar yapmasýndan býkmýþtým, yað artýk yaðmur dedim ve yaðýyor iþte.
Gökyüzünün rengi ruh halimi yansýtýyor. Ýsmimin anlamýný hatýrlýyorum. Bu gün hangi anlama geliyorum acaba diyorum sonra.
Gökçe: 1)Gök rengi, mavi
2)Gökle ilgili, semavi
3)Güzel

Altýmda minicik bir kot etek, üstümde pembe mikili dar bir body, ayaklarýmda yeni aldýðým pembe spor ayakkabýlarým var. Uzun ve güzel bacaklarým belimin kalýnlýðýný örtüyor kendi üzerine çektiði bakýþlardan. Artýk dipboyasý gelmiþ olan saçlarýmýn fönü gitmiþ kendi özlerine dönmekten mutlu kývýr kývýr, suratýmdaysa saçlarýmýn kývýrcýklýðýndan oluþan bir memnuniyetsizlik. Güzel olmadýðým kesin, insanlar bana güzelsin der gibi baksalar da sabahtan beri süren havanýn bunaltýcýlýðýndan mý bilinmez kendimi çirkin ve yorgun hissediyorum. Havanýn insanlar üstündeki etkisini düþünüyorum, kendi kendime gülüyorum, az önce güzel kýz diye bakan gözler þimdi deli gözüyle bakýyor bana, baksýnlar, güzel olduðumu düþünmeleri umurumda olmadýðý gibi deli demelerini de umursamýyorum. Bugün kesinlikle ismimin üçüncü anlamýna gelmiyorum.

Gökyüzünün rengi ben yürüdükçe ruh halimi yansýtýrmýþçasýna deðiþiyor. Arada baþýmý kaldýrýp bakýyorum, insanlarýn bana deli gözüyle bakmasýný onaylarmýþçasýna gülümsüyorum. Gri, mor, pembe, mavi yani ben... Sanýrým bugün sadece ismimin birinci ve ikinci anlamýna geliyorum.

Bazen griyim; yorgun, kýzgýn ve isyankar. Sadece korkutup hiç bir þey yapamýyorum. Bir þeyleri yapanlar hep baþkalarý oluyor. Yaðmur rüzgar ve þimþek gibi.

Bazen morum; fýrtýna sonrasý, ýlýman, uzlaþýmcý, ne yapacaðýndan emin olmayan, grinin etkileri üzerimde, mavi ve yeþil karýþýmý.

Bazen pembeyim; olumlu kararlar veren, karamsarlýktan uzak, umutlu.

Bazen maviyim; olmam gerektiði gibi, özüm, bana yakýþan þekilde, geleceði gören, ona göre kararlar veren, renk deðiþtiren.

Gökyüzünün rengi,adaþým; ruh halimle olan ortaklýðýndan vazgeçiyor sanki, O mor ben griyim þuan.

Hýzlý hýzlý adýmlarla yürüyorum, her adýmýmda eteðimin kýsalmasýna aldýrmadan. Arabalar, yayalar ve her zaman yeþilin daha kýsa yanýp, kýrmýzýnýn daha uzun yandýðý trafik ýþýklarý. Arabada da olsan, yayada olsan hep böyledir bu. Daha kýsa gelir sana yol veren renk. Karþýdan karþýya geçmek için bekleyen kýsacýk saçlý, burnunda hýzmasý olan kýzdan anlýyorum bunu, saatine bakýp duruyor. Eminim kendisi gibi kýsa saçlý, düþük bel bol pantalonlu, kulaðý küpeli, sevgili ile buluþmaya gidiyor. Bense nereye gittiðimi bilmememe üzülmeden, ýþýklarý kullanmama seviniyorum. Sahi ben nereye gidiyorum?
Birden duruveriyorum. Yaðmurun dinmesine raðmen sanki yaðarmýþ gibi bir otobüs duraðýna sýðýnýyorum. ‘Gel seni babana götüreyim’ diyip kandýrýlacak yaþý çoktan geçmiþ 10 11 yaþlarýnda bir oðlan çocuðu duruyor yanýmda, gözleri biraz yaþlý. Belki babasýna götürecek kimsesi olmadýðýndan, belki babasý olmadýðýndan aðlamýþ belli. Güzel boncuk boncuk bakan lacivert gözleri var simsiyah kalýn kaþlarýnýn altýnda. Sanýrým o da babasý gibi yakýþýklý olacak... Yine beni deli sanmasýný umursamayarak bana bakan lacivert gözlerine gülümseyip, saçlarýný karýþtýrýyorum. Bir kaç adým geri çekiliyor oysa ne onu gel babana götüreyim seni diyip kandýrmaya ne de bu deli gülümseyiþi sürdürüp ona sevimlilik yapmaya hiç niyetim yok. Onun huysuzluðuna inat bende huysuzlanýp geri çekilip, kaþlarýmý çatýp dil çýkartýyorum ona. Birden yumuþuyor, sanki az önceki yabani çocuk deðilmiþ gibi gülmeye baþlýyor. Gözlerindeki yaþlar havanýn sýcaðýndan kurumuþ olmasýna raðmen, gözleri hala yaþlýymýþ gibi parýl parýl parlýyor gülümsediðinde.

Çocuk olmak ne kadar da güzel, ne kadar kolay mutlu olmak çocukken diyorum kendi kendime. Küçük çocuk duymuyor duysada anlamayacaktýr zaten biliyorum.
Birden çocukluðum geliyor aklýma, tam hatýrlayamadýðým çocukluðum. Bir elma þekeri için saatlerce aðladýðým, salýncaktan düþtüðümde hissettiðim acý, annemin misafir gezmeleri, her doðum günümde anlam veremediðim, anlamsýzca çoðalan mumlar, yüzme öðrenmeye çalýþtýðým kurbaðcýk günlerim, kývýr kývýr saçlarýmý annemin taradýðý, Pazar günleri balon hayaliyle babamýn elinden tutup yürüdüðümüz sahiller, bayramlýklarýmý baþ ucuma koyup uyuduðum , bayramda verilen çikolatalara sevinip çikolata canavarýna dönüþüp, aðzýmý burnumu çikolata yaptýðým günler. Çantamý açýp bayramdan çikolata kalmýþ mý diye bakýyorum, küçük çocuða vermek için, o ise herþeyden habersiz yaptýðým her hareketi gözlemliyor, bilmiyor ki birazdan bir çikolata ile dünyanýn onun olacaðýný ve dünyanýn çikolata kadar tatlý olmadýðýný. Biraz daha büyüyüp kendi baþýma saçlarýmý taradýðým günler geliyor sonra aklýma birden, kendi bayramlýðýmý kendim seçtiðim, el öpüp aldýðým paraya aklýmýn erdiði, diþimin çýkýp en güzel çaðýmda en çirkin olduðum dönemler. Þimdi karþýmdan geçen otobüslerin camýndan görüyorum çocukluðumu, büyüdüðümü. Her otobüs camýnda biraz daha büyüyorum ve azalýyor beni mutlu eden ufak þeyler, elma þekeri için döktüðüm gözyaþlarýmý özlüyorum.
Otobüsler geçtikçe devam ediyor çocukluðum gözlerimin önünden geçmeye. Ben küçük çocuðun gözleri önünde büyürken o hala ayný ufaklýkla duruyor gözlerimin önünde, ben büyüdükçe o daha bir küçük kalýyor bana göre.
Orta okul, ilk aþk, okul çaylarý, kýsalan eteklerim, büyüyen göðüslerim, makyaj malzemelrim, lise, ilk öpücük ve belkide gerçek anlamda ilk acý, ilk terkediliþ ilk gözyaþý. Daha hýzlý geçiyor otobüsler ardý ardýna, hiç biri durmuyor ya saati deðil, ya da doðru durakta deðilim. Otobüsün gelmesine kaç dakika var onu bile bilmiyorum. Saatime bakýyorum ve otobüs saatlerine. Duraða geleli henüz beþ dakika olmuþken ben kendimi 20 yýldýr buradaymýþým gibi hissediyorum. Otobüs saatlerine bakýyorum, doðru durakta olup olmadýðýmdan bile emin deðilim, daha yarým saat var otobüse. Ýnsanoðlunun ömrünü 60 sene alýrsam eðer, daha 20 yýl vardý önümde görebileceðim. Küçükken yýllarýn geçmesini isterdim hep, yýllar geçmez gibi gelirdi, þimdi ise günler saatler ilerlemiyor sanki yýllar hýzla akýp giderken. Birden hem imreniyor hem acýyorum ufaklýða. Daha yaþayacaðý çok seneler var önünde deyip karþýlaþacaðý güçlükleri düþünüyorum, emekleme ile baþladýðý hayatý koþarak tamamlayacaðýný, agu sözcükleriyle baþladýðý konuþmanýn büyüdükçe insanlarýn kendini anlamak istemeyiþlerine dönüþtüðünü görecek. Bir yandan da özeniyorum ona, aþký öðrenecek, öðretecek, acý çekecek, çektirecek.
Hayatý düþünüyorum sonra ve düþünecek ne kadar çok þey olduðunu.
Saatin tik taklarý bize sormadan ilerlerken farketmediðim bir ömrün, nasýlda geçtiðini farkediyorum. Hayatýma katýlan insanlarý düþünmüyorum gibi geliyor, aþklarýmý arkadaþlarýmý... ne kadar bencilim, herkes gibi. Oysa beni onlar mutlu edip onlar üzüyor. Bense sadece mutlu anlarýmý ve acý çektiðim zamanlarý düþünüyorum, nedenlerini deðil. Zaman içinde yolculuk diye buna diyorlar sanýrým, sanki ahiret günü gelmiþ melekler bana karþýmda ömrümü gösteriyor gibiyim. Sakýn yanýmdaki ufaklýk... derken yanýma bakýyorum ve yok. Þaþkýnlýðýmý gizleyemiyorum, o bir melekti belkide. Ýsyanlarýmla þükranlarýmý birbirine soktuðum, geçmiþimi unuttuðum þu günlerde bana beni, bencilliðimi hatýrlatmak için inmiþti yanýma göklerden. Melek kadar masumdu bana bakan gözleri, bütün çocuklarýn melek olduðuna inandýrdý beni en yaramazýnýn bile. Ben melekken annem hep ’ büyüyene kadar günahlar yazýlmaz’ derdi þimdi anlýyordum bunun nedenini.


Ani bir frenle kendimi görüyorum önümde duran otobüsün camýnda, hayatým durmuþ gibi. Otobüsün vakti gelmiþ, bitmiþ çocukluðum, þimdi geleceðe ilerlemem için bu otobüse binmem gerekli. Az önce geçen otobüslerin camýndan izlediðim çocuk þimdi duran otobüsün camýndan, büyümüþte bana bakýyor.
Binmiyorum...
Geleceðe doðru küçük adýmlarla aðýr aðýr ilerliyorum.
Ben hala çocuðum.
Gökyüzü þuan mavi,
Gözlerim yaþlý, babamý arýyorum.