O evin pencerelerinde perde yok artýk. Duman da tütmüyor bacasýndan. Kiremitleri karla örtülmüþ damýn saçaðýndan sarkan buzlar, terkedilmiþliði gösteriyor.Yalnýzlýða terkedilmiþ, ya da çocuklar tarafýndan yol kenarýna kondurulmuþ bir kardan adam gibi, yalnýzlýðý yaþýyor sanki.

Oysa daha birkaç gün öncesine kadar, bana gülümseyen yüzler vardý o evin pencerelerinde.Yola bakan odasýnýn pencere kenarýnda kimbilir kaç kez kahvemi yudumladým. Kimbilir kaç kez, “hoþgeldiniz” diyen gülen yüzler açtý bana, o evin kapýsýný.Birlikte dinlediðimiz ekonomi haberleri,Galatasaray’ýn Avrupa Kupasý maçlarý , tatlý sohbetler çok uzaklarda kaldý.

O evde yaþayan dostlarýmý uzaklara gönderdikten sonra uzun uzun düþündüm. ”Ýþte bir dost aileden daha oldum.” Dedim kendi kendime. Ýçimde soðuyan bir ateþ hissettim.Ya da bana uzakta olduðu için, beni hiç ýsýtmayan bir ateþ.

O evin önünden her geçiþte, pencerelerinde bana gülen yüzleri görür gibi oluyorum.Ve o evin her gün biraz daha karardýðýný, benden biraz daha uzaklaþtýðýný hissediyorum.

O evin pencerelerinde perde yok artýk. Ýçinde gülen yüzler, sýcak yürekler, dost ve sadýk insanlar yok. O evin önünden geçmek bile istemiyorum. Sevdiklerimin o evde yaþamadýklarýný düþünmek de istemiyorum. Ve o evi artýk hiç sevmiyorum. Çünkü o ev artýk yalnýz, artýk soðuk, ve artýk pencereleri perdesiz.