Dingin mavi sularý özlüyorum delicesine. Dalgalý denizlerden sýyrýlmayý, köpük köpük kabaran dalgalardan kurtulmayý ve çarþaf gibi durgun masmavi bir denizin ortasýnda kalabilmeyi istiyorum. Yoruldum bu dalgalardan, azgýn sulardan, hatta zaman zaman nefes alamamaktan. Çünkü öyle anlarým oluyor ki, dev dalgalar beni adeta yutuyor, üzerimden geçtikçe çýðlýklarým duyulmaz oluyor. Yalnýzlýðým daha bir çekilmez hale geliyor. Beni sevenler, dostlarým nerede? Hiç yýlmadan kulaç atýyorum. Sabýrla...dalgalarýn biteceði günü bekliyorum.
Gözlerim tuzlu sudan kýzarmýþ bir halde aðlamayý bile özlüyorum. Çünkü gözyaþlarýmýn her akýþýnda, yanaklarýmdan her sessiz süzülüþünde içimdeki fýrtýna biraz olsun hafifliyor, deniz tuzunun yakýp kavurduðu gözlerim rahatlýyor. Sevdiklerimi, dostlarýmý çaðýrýyorum tek tek. Ama tek bir yanýt bile gelmiyor onlardan. Neredeyim ben, nereden çýktý bu dalgalar, bu azgýn deniz....Oysaki ben denize aþýðým....Her sene yaz mevsimini nasýlda özlemle beklerim, denizle buluþma anýmýzý, o anda hissettiklerimi anlatacak kelime bulmakta zorlanýrým. Ama bu dalgalar... Ah...bu azgýn köpükler yok mu? Gözlerimi acýtýyor, içimi yakýyor.
Yalnýzlýðým lacivert denizin diplerinde, beni aþaðýlara çektikçe çekiyor. Tam dayanamayacaðým artýk dediðim bir anda, ani bir güçle tekrar yüzeye çýkýyorum, ama her defasýnda “ bu sondu herhalde” diyorum. Yüzüyorum, yüzüyorum… Her bir kulacým bir öncekinden daha yavaþ artýk. Yoruldum, nefessiz kalmaktan, kalbimin deli gibi atýþýndan, kýzarmýþ gözlerimden, duyulmayan sesimden, artýk hissetmeyen kollarýmdan...Son bir umut, evet son bir umutla belki de bu kez gerçekten son defa, son bir gayretle atýyorum kulaçlarýmý. Özlemlerim yüreðimde, sevdiklerim kalbimin sýrça köþkünde. Ama dostlarým, her þeyi paylaþabildiðim gerçek dostlarým yok artýk. Onlarý geri istiyorum, bilmem anlatabiliyor muyum?
Kulaç attýðýnýz denizlerin hep dingin ve sakin kalmasý dileði ile.
Sevgiyle kalýn.