"TERK EDÝLDÝÐÝMDE UD ÇALIYORDUM"
Kendinizden geçerek ud çaldýnýzmý hiç?Ya naðmeleri içinizi yakan þarkýlara hayran kaldýnýzmý yýllarca? Tüm kapýlardan geçerek ,uzay boþluklarýnda zamansýz ,mekansýz öylece hiç bir þey düþünmeden sallandýnýzmý?
Ben çaldým,hayranda kaldým o þarkýlara.Saatlere esir olmadan havada uçuyordum o gün...
Hava güneþssizdi ....Mevsimlerden adý daha konmamýþ bir mevsimdi.
Telefonum çaldý: Bir kere,iki kere ,üç kere. Defalarca ve israrla çaldý telefonum.
Sanki kötü bir haberi vermek için sabýrsýzlanan bir hali vardý telefonumun.Ahizeyi yavaþça kaldýrdým.Aðlayan bir sesle karþý karþýya idim.O ümitsiz ses esir kamplarýna götürmüþtü beni.
Odamýn içi kurumuþ çiçeklerle doldu.Birde ergenliðe varamadan ölmüþ bebekler...
Kulaðýmý kemiren bir kene gibiydi sesi.Her bir kelimesi benden bir þeylerimi çaldý.En çok acý veren ise kýzgýn lavlar kadar tutku ile yanan aþkýmýn kýsa bir konuþmada yok edilmesi idi.
Çok kýsa bir konuþma oldu.Hiç bir kelimeyi anlamadýðým halde cümleler yan yana geldiklerinde "ayrýlýk" diye haykýrýyorlardý.Kendimi doðanýn en yalnýz canlýsý sandým.
Maskelere yenilmiþ cansýz bir bedendim. Odamýn tüm perdelerini kapadým.Dýþarýda zaten olmayan güneþin bir gün gözümü almasýndan korkuyordum.
Tek tek evdeki anýlarýmý içtim.Ama bitmediler...Dev bir okyanusu yüzerek geçmek mümkün müydü?Rast gele bir günlük gazeteyi defalarca okudum:Manþetlerde ayrýlýktan baþka bir þey yoktu. Baþka bir odaya geçtim ayrýlýða biraz olsun alýþabilmek için.Duvarlarda hep ayný tablolardan vardý. Aynýndan bir yýðýn resim:Ufukta kaybolan bir sevgili .Teslimiyet yani diðer bir adý. Acýlar sonsuzdu,mutluluklar kýsa bir an...! Ressamlar neden evime gönderdikleri resimleri ayný renklerde yapýyorlardý? : Simsiyah bir yol ve uzakta sýrtý bana dönük ,gitmeye kararlý bir sevgili...
Kocaman bir siyahlýk ve küçücük beyaz bir nokta!
Hayat da hep böyle deðil mi zaten? Kan içindeki esirler,çamurlu sokaklarýn fakirleri ve baþarýya susamýþ þeytan ruhlu insanlar...Milyonlarcalar yani! Oysa tam tersi bir hayatý yaþayanlar bir elin parmaklarýndan daha az. Aþký da ,dostluðu da,sevgiyi de yitik yaþýyoruz nedense.
Öylesine karanlýklar var ki dünyada sanki güneþ tutulmasý sadece bizim mahallemizde olan bir þey.Belkide sokaklarýmýzýn lambalarý hiç yoktular.
Neden sarhoþ olduðumuz bir anýmýzda terk ediyorlar bizi? Yoksa kendimizde olmadýðýmýzý bildikleri içinmi bu kadar cesurca yok ediyorlar mutluluðumuzu? Ya en güzel doðum günü partilerine davet edilmemiþlerin yalnýzlýklarýný kimler paylaþýyor?
Yanan tenimize meltemler esmesi gerekirken hasret fýrtýnalarýna yenik düþüyoruz.
ÝÞTE hayatýmýzýn genetik þifreleri: Bir kaç güzel gen ve çevresinde milyonlarca mikrop!
Bu yüzden sevdiðim þeylerden itile kakýla kovulmayý sevemedim ben.
Ayrýlýklara hiç alýþamadým!
Tam bu sefer oluyor derken kokladýðým güzel þeylerin bir anda çürüdüðünü gördüm.
Ellerim bir aþk mektubunu hiç tamamlayamadý:son cümlelerini yazarken ya kapýmda isimsiz bir mektup buldum yada hiç istemediðim soðuk seslerle karþýlaþtým telefonlarda...
Evden güzel bir geliþmenin kutlamasýný yapmak için hevesle içmeye giderken yolda verdiler kötü haberleri... Birde sorarlar neden hep siyah yada gri giyersin diye? Siyah:acýlara alýþmýþlýðýmdýr. Gri ise iyi ile kötünün yani siyahla beyazýn karýþýmýdýr.
Hayatýmýzý esir kamplarýndaki o iðrenç çorbalara benzetmediler mi? Bizi nazi kamplarýnda sabuna çevrilmiþ insanlara çevirmediler mi? Kendilerini temizlemek için bizim küçük dünyalarýmýzý kirlettiler...
ÇOK KÝRLENDÝM...Acýlara koca siktirler çektim.Biriktiler,biriktiler.Biriktikçe de ya yaðmurlara karýþýp beni çamurlarý ile ýslattýlar ,yada kapýmý çalmadan evime misafir oldular...
HEP AÞIKTIM BÝR ÞEYLERE...
Ýçimde bir bitkiyi yetiþtirmez sem oksijensizliðe nasýl katlanacaktým? Ya perdenin diðer tarafýnda seyirciler olmasa idi gösterimi yapacaktým?
MUTLULUKLARI HEP EN ARKA SIRALARDAN SEYRETTÝM. Tam sahneye çýkýp kendi hayatýmý oynayacakken kimse olmuyordu sokak tiyatrosunda.
Yani eksiliyordum günden güne.
Yýllar önce beni emen sülükler yoktular.Çünkü kaným kalmamýþtý sömürülecek!
Ýçinde hiç bir þey olmayan garip bir canlý idim.Nasýl yaþadýðýmý bende bilmiyordum.
Þehrin laðýmlarýndaki fareler sokaklarda geziniyorlardý.Ýnsanlarda þehrin aðaçlarýný ,oksijenini ve sevgilerini yok etmiþlerdi.
Laðýmlarda da yenilecek cesetler kalmamýþtý!
Çaresiz bu þehir insanlarla farelerin savaþlarýna tanýk oluyordu.Birbirlerini yiyorlardý...
Güçlü olanla güçsüzün savaþý deðildi bu. Çünkü güçsüzler savaþamayacak kadar küçüktüler.
Bu mücadele açlarla dahada açlarýn savaþý idi.Belki az sevmiþlerle hiç sevmemiþlerin,terkedenlerle terk edilmiþlerinde savaþý idi.
Ben bu savaþta olmayacaðým.Perdeleri kapalý ,güneþi hiç özlemeyen, sessizliðe dost olmuþ biri olacaðým belkide...
Ama kanýmý emenler,kokularý çürütenler,ayrýlýk resimleri ,çalan telefonlar ,gelen isimsiz mektuplar olmayacak!
Belki tekrar terk edilmeyi özlersem sokaklarda gezebilirim.Yumuþak bir ele özlem duyarsam maratonlara katýlabilirim.Mutluluk denen þeyi uzaktan da olsa görmek istersem arkalardan bir bilet alabilirim...
Þimdi deðil ama .Önce þu telefona bakmalýyým...