Bir gün böyle olacaðýný biliyordum. Aþkýn acýya kýraðý çaldýðý günü ilk kez biz yaþamýyorduk. Güneþ yaþamý soluduðunda, kardelenler açýyor, gelincikler rüzgarý zorluyordu. Sen bir baþka boyutta üçgenini kuruyordun. Martýlar bile aðlýyordu duygularýma...
Ankara geceye dönüyor. Michigan gölüne fýrlattýðým taþ üç kez sekiyor, zenci taksicinin dikiz aynasýnda gördüklerini aynen yaþýyorum...
Peri bacalarýnýn ýssýzlýðýnda kurmuþtum düþlerimi, Chicago’nun kaldýrýmlarýnda sabahlýyordum... Bilmem anlatabiliyormuyum, sana bu mektubu yazarken, yine bir þiiri yaþýyordum.

Þiirler Önce Yaþanýr

Ankara’da gün battýðý zaman
Hüznün þarkýsý çalar
Metroda bir çift aþk öyküsü yazarken
Sen kendini yargýlarsýn
Tükenmiþliðin sýnýrýndasýndýr...
Ýstasyonda yine umutsuzluk karþýlar
Bir kez daha yýkýlýrsýn...

Oysa Þekspir Hamlet’i böyle yazmamýþtý
Tersine okumamýþtýk romanlarý
Duygu denizinde dolaþýrken
Aþk iki kere ikiydi
Nasýl yanýldýk?

Filmin sonu beklediðimiz gibi olmadý
Þimdi daha çok aðlayacaðýz
Belli ki böyle bitmesini istedin...

Artýk yeni bir öykü yazýyorum
Hiç bitmeyecek
Öyküyü hep okumak zorunda kalacaksýn
Acýlarýnla baþlayýp hüznünle sürecek
Umduðun daðlara kar yaðdýðýnda
Uykudan uyanacaksýn
Yanýnda olmayacaðým
Kuru kuru aðlayacaksýn
Belki o sýrada göz yaþlarýný siler iç çekerim...

Ýþte böylesine anlamsýz bir yabancýlaþmayý kamçýlýyoruz. Aþkýn bir güzel tarafýda bu. Acýlar olmasa aþký bilemeyiz ki...

(Devam edecek)