Mutfaktayým. Radyom açýk.
Birden bir pencere açýlýyor da bir rüzgar esiyor sanki. Týpký öyle bir ezgi baþlýyor: 'Serin !. Ve sanki yara sýzýsý gibi de ayný zamanda…

Musluðu kapatýp, ara veriyorum bulaþýk yýkamaya. Çýt çýkarmadan öylece kalýyorum lavaboya yýðýlmýþ tabak-çanaklarýn önünde… Bir tek radyodan gelen müzik var þimdi mutfakta, bir de ben. Kýrmýzý beyaz çiçekli mutfak önlüðünü boynuna geçirmiþ, kirli tabaklarýn önünde öyle put gibi donup kalan ben!

Biri beni görse kimbilir ne komiðimdir diye düþünüyorum. Hemen vazgeçiyorum komik görüntümle ilgilenmekten.
Bu ezgi, bu notalar, bir akþamüstü esintisi gibi ellerimde, yüzümde, saçlarýmda dolaþan bu “sol”ler, “fa”lar, “do diyez”ler .. bunlar týpký þu anki duygularým. Sanki karþýmda baþka bir ben, dile gelmiþ : “aklýný baþýna topla! “ diyor ve anlatýyor bir bir,,,

O an ayaklarým kesiliyor yerden.. Bir kuþ tüyü kadar hafifim bu ezgiyi dinlerken. Aðýrlýðým yok artýk Geçmiþ yok. Gelecek yok.. Masmavi gökyüzünde, bir o buluta, bir þu buluta doðru süzülüp, nazlana nazlana, döne döne uçuþan minicik bir tüyüm artýk ben.

Sonra birden, öfkeyle kabaran, kabardýkça beyaz beyaz köpüklenen bir okyanus dalgasýna dönüþüyorum. Az sonra “þýrraaak!” diye keskin kayalara çarpmaya hazýrlanan bir dalga…

Bak , þimdi de güz sonu, dalýndan yeni kopmuþ da yere doðru düþmekte olan bir sonbahar yapraðýyým sanki. Ne yeþilim artýk ne de henüz kahverengi... Aralarda bir yerlerde, kýzýlla kahve arasý, tütün sarýsý gibi yanýk, kavruk rengim. Nasýl da hassasým, kýrýlganým!..

Ezginin tam ortasýnda, biraz geriden gelen þu mandolin sesi var ya, o çocukluðum benim. Ayak altýnda dolaþýp duran, saçlarý iki örgülü, dizleri hep yaralý, þaþkýn... Hoplaya zýplaya yürüyen, büyüdüðünde de böyle mutlu olacaðýný, böyle koþulsuz sevileceðini sanan çocukluðum…

Ýþte þu kemandaki do diyezler de “gitmelerim”. Uzak kentlere yolculuklarým…Özlemlerim..

“Sol” ler umutlarým. “Fa” lar kaygýlarým…Tremolalar gençlik sancýlarým… Þu iki nota arasýndaki sessizlikler de piþmanlýklarým.

Ezginin yara sýzýsý gibi acýtan, iðde kokusu gibi baþ döndüren þu adagio bölümünde de hayallerim..sevdalarým... Hani bekler bekler de yaz baþlarýnda deli gibi çiçeðe keser ya iðde aðaçlarý. Ve sihirli bir koku salar. Kaç sokak öteden kokuyu duyar, bu kadar yakýnýnýzda bir iðde aðacý varmýþ da nasýl olup o güne dek farkýna varmamýþsýnýz, þaþarsýnýz. Ýþte iðde kokusu gibi , hem baþýmý döndürecek kadar keskin ve yakýn , hem ulaþýlamayacak kadar uzak ve uçuk hayallerim..

V e keman solosu : en önemli anlarda bir türlü sahne alamayan sözcüklerim…
Cümleler ; ' kuramadýðým!...
Uykusuz kaldýðým geceyarýlarým!

Sonlara doðru yükselen senfonik bölüm ; iyilik perim benim. Tepemden aþaðý yýldýz tozlarý serpiþtiren sevdiklerim…

Hepsi bir akþamüstü esintisi gibi.. Kaç sokak öteden gelen iðde kokusu gibi , dokundukça hala sýzlayan bir yara gibi gelip geçiyor bu ezgiyle…

Sanki bir ses diyor ki:
” Daha güçlü olmalýsýn! Daha güçlü ve derin ! Ancak o zaman hayatla baþ edebilirsin!”