Çocukken
ellerim yanardý
fýrýndan yeni çýkmýþ
sýcak ekmeðe
her dokunuþumda
aradaki çift kat
kaðýdý unuttukça.

Oysa elin derisi
kalýnlaþtý mý bir kez
kaðýt gerekmezdi
kor gibi nimetten
korunmak için.

Hatýrlarsýnýz ,
kilo iþi satýlan ve
teneke kutularýn içindeki
bisküvileri,
ne zevkti
be kardeþim
sobanýn ateþi ile
terbiye edilmiþ
bir demlik çay, yanýnda
kaymaklý bisküvi.

Bizim zamanýmýzda
doðal gaz
gaz haline
dönüþmemiþti,
þofben yeni icat,
tüp ise kolaylýktý,
televizyon voltaj düþüþleriyle
istifa ederdi görevinden,
mumlar gökkuþaðý
küpüne daldýrýlmazdý
onun için hep beyazdý
ama dibini de ýþýtýrdý.

Toprak oyun kokardý,
þimdilerde ki ölümün yerine,
aðaçlar mutluydu,
esir deðillerdi ki
sokak aralarýndaki
cep parklarýnda
ya da çevre düzenlemelerinde.

Kum saatinde
hapsedilmiþ
hayatýmýzýn
çocukluðunda
"seni seviyorum" demek
anlamýný sual
etmediðimiz
iki kelimeydi
hayat lugatýnda.

Oysa nereden bilecektik
zamanýn ateþiyle
çifte kavrulmuþ
"seni seviyorum" 'larýn
ok ile yay'a,
gönülün ise hedef tahtasýna
terfi edebileceðini.