Çocukken annem çiçek aþýsý için beni hemþirenin yanýna götürürken ben de durmadan bu aþýnýn neden yapýlmasý gerektiðini, çiçeklerin bize ne zararý olduðunu mýzmýzlanýp dururdum. O gün bu gündür sevmem hastahane kokusunu ve bir sürü insanýn sýkýntýyla bekleþtiði o beyaz ama bir o kadar da karanlýk gelen hastahane koridorlarýný.
Bir koridor daha vardý o zamanlar hastahane koridorlarý gibi sevmediðim. Tel örgüler arkasýnda bir sürü insanýn yakýnlarýyla görüþtüðü ziyaretçi koridoru…Hayatýmda bir kez gördüm orayý neresi olduðunu bilmeden. Cebimde sýký sýký tuttuðum beþ lira ile sabýrla bekliyordum annemin yanýnda babamý. Babam gelir gelmez, kaybolmasýndan çok korktuðum ve bana çokmuþ gibi gelen o beþ lirayý katlayýp sýkýþtýrdým tellerin arasýna. Ýlk ve son defa gördüm o üzgün, aðlamaklý, dolu dolu gözleri. Benliðinden arta kalan, henüz kanýna dünya bulaþmamýþken baktýðý son dakikalardý bana. Bir daha hiç görmedim o bakýþlarý.
Orta sondaydým annem ve babam ayrýldýklarýnda. Beraberken de ayrý gibi olduklarýndan olsa gerek psikolojimi bozucak bir durum yaratmadý bende. Ýnsanlar nasýl ameliyat masasýnda baygýnken acýyý hissetmiyorlarsa ben de ayný öyleydim iþte. Hayat tarafýndan ameliyat ediliyordum.
Televizyonlardaki diziler gibi sanmýþým ilk baþlarda. Çocuklarý için kendini parçalayan ne babalar görüyordum filmlerde. Küçükken aklýma kazýnan bir çift aðlamaklý bakýþa inanmýþtým belki de bu beklenti içine girerken. Ama o bakýþlar babamýn kanýna dünya karýþmadan önceymiþ sonradan anladým.
Anneannemin ve babaannemin evi utanýlacak kadar yakýn olmasýna raðmen sekiz yýl geçirmiþtik sadece bir annenin sýrtýnda. Küçük bir anne oluvermiþtim erkek kardeþime farkýnda olmadan. Uzun bir ameliyattý herhalde benimkisi, hala baygýn yatýyordum. Ama anlaþýlan narkozun etkisi geçmeye baþlamýþtý ki hayat acý veriyordu yavaþ yavaþ.
Sekiz yýl sonra bir telefon geldi…Telefonun ucundaki o ses de kime aitti, adýmý da biliyordu üstelik. “Kimsiniz acaba tanýyamadým?” sorusuna soðukkanlýlýkla cevap veriyordu karþýdaki ses; “Ben baban…”
Nedir seni sekiz yýl sonra beni aramaya sevk eden, bir kýzýn ve bir de oðlun olduðunu aklýna getiren. Bu kadar zor muydu küçük ellerimizden tutup gezdirmek, uyurken bize masallar anlatmak yada hafta sonlarý bisiklete binmeyi öðretmek…Zor muydu bu kadar kýzýn üniversite sýnavýnda istediði bölümü kazandýðýnda arayýp onu tebrik etmek…Hiç düþündün mü kolay mýydý bir kýz için sadece anne kelimesini telaffuz edebilmek…Kolay mýydý o küçücük kýz çocuðu için kardeþine anne olabilmek…Kolay mýydý “Babanýz ne iþ yapýyor?” sorusuna cevap verebilmek be bütün baþvuru formlarýnda baba ile ilgili bilgilerin boþ býrakýlmasý…
Ne kadar kolaydýr bir insanýn tek kola ilerleyebilmesi, bu zamana kadar kolumun biri kadar deðerli olamadýktan sonra þimdi ortaya çýktýðýnda protez kol gibi olmaz mýsýn bende.
Keþke inanabilseydim sana ve keþke canýndan çok sevdiðin için arýyor olsaydýn beni. Ben kolumu yýllar once kaybettim bir ameliyat masasýnda…