Eski bir melodi þimdi kulaklarýmda aþkýn..
Eski ,sayfalarý solmuþ bir roman belki de..
Kim bilir belki bir bahçenin ortasýna ,
Çiçeklerin arasýna hapsedilen eski bir heykelcik..
Anlýyorsun deðil mi?
Aþkýn artýk çok derinlerimde…
O kadar derinlerimde ki;
Bazen ben bile ulaþmakta zorlanýyorum…
Ama ne kadar derinde olursa olsun
Ne kadar eskimiþ olursa olsun benim sevdam o….
A’sýndan Z’sine kadar benim sevdam…
Her santiminde gözyaþlarýmýn suladýðý
Gönül ateþimin ýsýttýðý çiçekler yetiþtirdiðim,
Derdine kederine her þeyine göðüs gerdiðim
Kanýyla canýyla benim sevdam o….
Sen de bir zamanlar benimdin..
O kadar benimdin ki bazen seni ben sanýrdým….
Þimdi bakýyorum da ne kadar yüceymiþ aþkým..
O kadar yüceymiþ ki her þeye raðmen seviyorum hala seni..
Gözlerime bakmadan, ardýna dönmeden
Bir çift söz söylemeden gitmene raðmen
Her þeye raðmen seviyorum hala seni….
Elimi tuttuðun ilk andaki kadar seviyorum…
Kader çýkmazýnda beni býraktýðýn günden beri,
Belki de yalnýzlýðýn verdiði bir sabýrla
Daha çok seviyorum þimdi seni..
Hatýrlar mýsýn bilmem ama ben hiç unutmadým
Unutamadým Akdeniz’in kýyýlarýndaki günlerimizi…
O zaman sen de beni severdin biliyorum..
Peki neden vazgeçtin birden bire sevmekten?
Korktun mu bu sevginin aðýr yükünden?
Yoksa ben daha çok baðlanmayayým diye mi gittin?
Ayrýlacaðýmýzý bile bile daha çok sevipte
Bin parçaya bölünmememiz için mi gittin?
Niye gittin sevdiðim?
Bilmez miydin ki sensiz ben zaten ölecektim?