Hep sessizlik…


Gözlerimden damlar bir yaþ usulca..
Dönerim bakarým geçmiþe kaybettiklerimi ararcasýna..
Acýlarým olmuþ sevinçlerim kadar,
Döner bakarým arkama arkamdakileri sararcasýna..
Sanki hiç yanýmdan gitmediler.
Ta derinlerimde kaldýlar uzun yýllar boyunca..
Þimdi dönüp baktýðýmda ardýma
O kadar çok yaþanmýþ ki günler
Sanki son günü yaþarcasýna dopdolu …
Sanki son nefes gibi çekilmiþ ciðerlere..
Þimdi yorgunum..
Bütün kredimi harcamýþ ruhum
Þimdi sadece sarhoþuyum geçmiþin…
Öyle günlerim oldu kelimelerle ifadesi mümkün olmayan
Öyle günlerim oldu acýlarýn acý olmaktan çýktýðý..
Ýnsanoðlunun kaderinde o kadar çok yol var ki
Bir süre sonra kaybolup gidiyor…
Hani demiþ ya þeytan
Ya gel benden ol ya da hayatýn kölesi olarak yaþamaya devam et diye….
Þimdi anlýyorum ki hayatýn kölesi olarak
Hayatýn ta içinde yaþamak
Bütün ýzdýraplara bedelmiþ…..
Peki ya þimdi?
Kim ödeyecek benim çektiðim bedelin bedelini?
Kim yeniden yaþama döndürecek kalbimi?
Kim yeni bir kredi daha açacak ruhuma?
Cevap bekliyorum ama cevabým yine sessizlik…
Hep sessizlik…
Olsun bunu da çekerim sineme ve yine senleyim ey yalnýzlýk….