Tek bir dileðim var:unutmasýn beni çocuklarým ve gözlerimi kapatmaya sevdiðim gelsin.






Baþýný yorgun bir þekilde kýzýnýn omzuna yasladý ;feri kesilmiþ gözleri , artýk çok yakýný bile seçemiyordu. Elleri titreyerek verilen suyu içti ve öyle bir ah çekti ki kýzý, çaresizlikle saçlarýný okþadý, iyice aðaran saçlarýný. Ne güzel günler geçirmiþlerdi beraber. Çocukluðunun en güzel anlarý denildiðinde hep babasý ile aðabeyi gelirdi gözlerinin önüne. Boðaza gitmek,denizi seyretmek çok mutlu ederdi onlarý. Ama babasý denizi görünce hep hüzünlenirdi eskiden beri...Dedesi kaptanmýþ,babasý da kaptan olmak istemiþ ama kocasýnýn yokluðundan yüreði yanan anneannesi, izin vermemiþ. Ne zor bir þey istediði bir þeyi gerçekleþtirememek,diye düþündü. "Ben öðretmen olmak istemiþtim ve þimdi sevdiðim bu iþi yaparken huzur doluyum." diye düþündü.
Dýþardan denizden gelen esintiyle birlikte balýkçýlarýn çýðlýklarý girerken içeri babasý dalýp gitti. Uyandýrmaktan korkarak sessizce babasýnýn üstünü örten Iþýk ,parmaklarýnýn ucuna basa basa odadan çýktý.
***,
15 Ekim 1959 Pazartesi
Iþýk,sabahýn ilk ýþýklarý inmeden evlerine duyduðu týkýrtýlara uyandý. Evde babasýndan baþka kimse yoktu;
içini derin bir ürperme sardý. Bir an ne yapacaðýný bilememenin çaresizliðini yaþadý. Sonra tüm gücünü topladý ve sessizce yataktan çýkýp kapýya doðru ilerledi. Ses, babasý Ayhan Beyin odasýndan geliyordu. "Eyvah!" diyerek odaya doðru ürkek adýmlarla ilerledi. Çevrede dolaþan hýrsýzlýk haberlerini o da duymuþtu,babasýnýn maddi gücü de bilinen bir gerçekti.

16 Ekim 1959 Salý
Kapýný altýndan hafif bir ýþýk sýzýyordu, ama hiç ses gelmiyordu artýk,tüm cesaretini topladý ve yavaþça kapýyý açtý. Ýlk önce babasýnýn yataðýna gitti gözleri, o da nesi! Babasý yataðýnda yoktu, tam kafasýný çevirecekti ki babasý sessiz ve titrek sesiyle:
--Özür dilerim kýzým,uyandýrdým mý?
--Yok babacýðým, uyanmam önemli deðil. Siz ... ne yapýyorsunuz? Üþüyeceksiniz...
O an babasýnýn masa lambasýnýn cýlýz ýþýðýnýn altýndaki defterini gördü. Bu defter yýllardý babasýnýn masasýný süslerdi bir biblo gibi ve hiç kimse ona dokunmaya cesaret edemezdi. Kilitli bir defter deðildi ama ta çocukken bir kez onu ellerine aldýklarýnda babasýnýn yaptýðý o uyarýyý hiç unutmamýþlardý: "Ýnsanlara ait bir þeye izinsiz dokunmak,çok ayýptýr!" Bu tok sesi hiç unutmamýþlardý ve ne o defteri ne de bir baþkasýna ait bir þeye bir daha hiç dokunmamýþlardý. Bu düþüncelerden babasýnýn sesiyle uzaklaþtý.
--Gel yavrum,otur yanýma. Keþke aðabeyin de burada olsaydý, bu aný onunla da paylaþmak isterdim.
Gözlerindeki bir anlýk dalgýnlýða yenilmedi.
--Bu defter bir ömrün hikayesi kýzým. Yýllar önce amcam beni içinde bulunduðum çaresizlikten kurtarmak için yurt dýþýna çaðýrdýðý günlerden beri fýrsat buldukça yazdým yaþadýklarýmý. Ýnsanoðlu kuþ misali yavrum.Ben bir insanýn yaþayabildiði þeylerden çoðunu yaþadým.Yaþam,hiç beklemediði anlarda insana tokatýný indiriyor ve sen daha ne olduðunu anlamadan bir ikincisi geliyor....Gecenin bu vaktinde neden bunlarý sana söylediðimi merak ediyorsundur. Bu gün ben kendimi batan bir güneþ gibi hissettim...Bu ömrüm tükenip de aranýzdan ayrýldýðýmda siz bu defteri elinize aldýðýnýzda benim sözlerim gelecek aklýnýza ve belki de benim anýma hürmeten tek bir satýrýný bile okumadan kaldýracaksýnýz onu ve her baktýðýnýzda -eminim ki sevgiyle- beni anacaksýnýz. Ama yavrum,babanýz neler yaþamýþ bilemeyeceksiniz. Ýstiyorum ki benim yaþadýklarým tecrübe olsun sizlere ve benim attýðým yanlýþ adýmlarý atmayýn. Ýstiyorum ki benim de duygularýyla, arzularýyla, umutlarýyla bir insan olduðumu hiç ama hiç unutmayýn. Þuna inanýyorum ki bu dünyaya iki evlat kazandýrdým ve onlar hiç bir zaman benim baþýmý öne eðdirmeyecekler. Annenize gelince, belki bu defterdekileri okuyunca benimle evlendiðine piþman olacak...bilemem belki de keþke onu daha iyi anlasaydým diyecek.
Gözlerimden akan yaþlara engel olamýyordum babam konuþurken. Ona sarldým ,sanki yýllardýr hiç sarýlmamýþtýk, sanki onu yeni görmüþ gibiydim.
Ellerini,o sýcacýk ellerini uzattý ve ellerim avuçlarýnda gözlerime sevgiyle baktý.
--Kimseye bir þey söyleme,annen zaten huzursuz. Sonra Emre de yurt dýþýndan gelince ona da verirsin. Herkes kendi okusun defterimi tek baþýna ,bir roman okur gibi. Ýnan ,hayatým roman. Önce sen kýzým , önce sen oku; ilk sen taný Ayhan'ý. Onlar geldiklerinde belki güneþ batmýþ olur zaten.
Bir elimi býraktý, öbür elim titreyen elleri arasýnda adeta kaybolmuþtu; o siyah deri kaplý defteri kucaðýma býraktý, saçlarýmý okþadý ve alnýmdan, neden bilmem alnýmdan öptü. Sonra sessizce kalktý, yataðýna gitti ve bana þöyle seslendi:
--Hadi, al hazineni ve git yat yavrum. Sevgim seni korusun.
Baðrýma bastýðým kitapla yanýna gittim. Binlerce belki de milyonlarca öpücüðe boðmak istiyordum onu, ama tek bir öpücük kondurdum yanaðýna, üzerini örttüm ve korkuyla girdiðim odadan , içim titreyerek bilinmeyen duygularla ayrýldým. Odama girer girmez hemen kapýyý kapattým ve babamýn defterini yataðýmýn üzerine koydum, sessizce oturdum. Sanki babam yanýmdaydý, o defter ve babam bir bütündü. Yýllardý hep güzel iliþkilerim olmuþtu babamla, çocukluðumdan beri ne zaman caným yansa anneme deðil, babama koþardým. Bana bir kez olsun baðýrdýðýný, beni bir kere kýrdýðýný hatýrlamýyorum. Ve þimdi babam, caným babam en deðer verdiði þeyi bana vermiþ, ilk benimle paylaþmýþtý. Bir an yeniden gidip onu öpmek, sarýlmak istedim ona, ama belki de uyumuþtu. En iyisi sabahleyin ona duygularýmý söylemek, diye düþündüm. Þimdi ne olacak? Açsam mý? Uzun bir tereddütten sonra ellerim titreyerek defterin ilk sayfasýný açtým: "Ayhan'ýn Yaþamý" yazýlýydý babamýn o hep beðendiðim el yazýsýyla. Baþka bir þey yok. Ýkinci sayfayý da çevirdim ve sözcükleri adeta su gibi içercesine okumaya baþladým:
16 Ekim 1907 Salý
.................................
***