Hayat zorla öldürüyor içimizdeki çocuðu… Ne kadar çok sevsek o kadar çok kýrýyor kalbimizi.. Ýnsanlara þans verdikçe insanlar daha çok istiyor..
Menfaat menfaat üstüne bindikçe biniyor.. Anlamsýz bomboþ bir kutuya döndürmeye çalýþýyorlar yaþamýmýzý…Söküp alýyorlar gülümsemelerimizi umutlarýmýzý .. Anlam vermeye çalýþtýðýmýz her þey anlamýný yitiriyor.. Neye el atsak bir anda yok oluyor.. Bilmiyorum bana mý öyle geliyor yoksa insanoðlu yitiriyor mu pozitif enerjisini.. Kime baksam bir karýþ surat aklýnda dolaþan binlerce soru iþaretinin yüzüne verdiði anlamsýz ama bir o kadar soðuk ifade.. Küçücük çocuklar okuldan çýkýþta ya birbirine küfür ediyor ya tekme tokat kavga ediyor.. Koskocaman insanlar otobüs bekledikleri durakta insanlarýn gözünün içine bakarak oracýkta sigarasýný söndürüp atýyor.. Minibüs þoförleri bir devir fazla yapmak için ara sokaklardan þimþek gibi geçiyor.. Her seferinde ayný yerde satýþ yapýlan korsan kitap tezgahlarýnýn üzerinde her yeni günün getirdiði yeni birer eser ziyan olup gidiyor.. Ama her seferinde ayný yerde satabiliyorsa suçun hepsi onun mu? Burada en büyük haksýzlýk gecesini gündüzüne katýp içinden gelen her ilham damlasýný biriktirerek oluþturduðu altýn gölden gümüþ balýklarý çalýnan yazar ve þairlere yapýlmýyor mu? Öðrencisine acýmadan onun geleceði üzerinde yapacaðý tahribatý düþünmeden bile bile zayýf not veren öðretmenleri hesaba katmýyorum bile.. Evinde yaþadýðý huzursuzluklardan dolayý bir gencin yaþamýnda silinmez bir iz býrakacak kadar kontrolsüz bir insan öðretmen olabiliyorsa bütün suç onun mu?
Ya aþkýna karþýlýk göremeyen bahtsýz aþýklar? Aðlamaktan gözleri þiþen genç kýzlar.. Yaþam kavgasýnýn yükünden korkan genç delikanlýlar.. Sýrf yaþamýn zincirlerine tutsak olduklarý için sevemeyen mahkumlar onlar.. Kendini iþine gücüne veren monotonlaþan beyler bayanlar.. Evlerine geldiklerinde birbirlerine bir tatlý söz söyleyemeyecek kadar yorulan insanlar.. Çocuklarýnýn geleceðinin kendilerininkinden farklý olmasýný saðlamak için caný burnundan gelene kadar çalýþan anne babalar.. Bir okulu zaptetmeye çalýþýrken bin kalp yaralayan idareciler..Sabahýn ayazýnda meyve ve sebzelerini yaðlýboya tablolarýndaki gibi imrendirecek þekilde dizen manavlar.. Cumartesi Pazar sýcacýk yataklarýndan bir hýzla uyanýp hayat kavgasýnýn içine düþmek için para verip bile bile saatlerini harcayan dershane öðrencileri.. Bunlar sadece yaþamdan kýsa kýsa örnekler.. Devede kulak maalesef.. Daha neler neler yaþanýyor her geçen gün Ýstanbul sokaklarýnda.. Anlýyorum ki ekmek derdi yoldan çýkarýyor.. Anlýyorum ki yaþam kavgasý gülümsemeyi ortadan kaldýrýyor.. Anlýyorum ki menfaat ruhlarý ele geçiriyor.. Anlýyorum ki hayat zorla öldürüyor içimizdeki çocuðu……