Vakit, gecenin sonsuz karanlýðýna bürünmüþ. Binbir sýkýntý sarmýþ benliðimi. Bir yudum su diye inleyen hasta gibi muhtacým seninle konuþmaya. Nerdesin? Uyur musun þimdi? Arasam, bir sýcacýk merhabana ihtiyacým var desem; ne dersin? Kýzar mýsýn düþüncesini aklýmdan geçirmek istemiyorum.Çünkü dostumsun diye biliyorum.Elbette arayacaksýn, dediðini duyar gibi oluyorum.
Ýçimi acabalar sardýðýnda senin sevgi dolu gözlerini görebilsem nasýl rahatlayacaðým, ama yoksun. Varlýðýnla beni nasýl sarýyorsun, bir bilsen. Maddeden ötesin. Hani pamuk þekeri vardýr, yediðin an tadý damaklarýna yayýlýr ama anýnda yok olur. Sen sakýn yok olma, sevgi tadýnda yaþa. Beni ben yapan her ne varsa, sende de bunlarý gördüðüm için mi bu kadar bendesin? Bence sen, varlýðýndaki deðerlerle sensin, bence sen ruhuma uzattýðýn kementle varsýn. Acýmdasýn, sevincimde, gözyaþýmda, uzanan elimin sýcaklýðýndasýn. Uzaktayken nasýl yanýmda olabiliyorsun?
Mutluluktan uçacakken seni aramak ve sevincimi paylaþmak istiyorum. Acýmda ben seni arayamýyorum, yalnýzlýðýn kalýn kabuðuna çekilmek ve unutmak istiyorum dünyayý, insanlarý. Ama sen... sen býrakmýyorsun. O derin dehlizde karanlýklar içinde bir ýþýk var, o ýþýða doðru bilinmez bir neden çekiyor beni. Gözyaþlarým çiçek oluyor yüzümde ýþýkla. Ve ellerimde çiçeklerle çýktýðýmda karþýmda seni buluyorum. Kimsin sen?