Piyano Taburesindeki Kurt : Emre Elivar

Seval Deniz Karahaliloðlu

Genç bir kurt adam piyanist olmaya karar verirse ne olur?

El ilanýnýn üzerindeki resme bakýnca bir an için bayaðý halim selim bir görünüþü var dediðimi hatýrlýyorum.
Ama gözlerinde yakaladýðým o tuhaf pýrýltý sanki bu düþüncemi yalanlýyormuþ gibi görünüyordu.
Hani þu hafif alaycý ‘alaca karanlýk kuþaðý’ hikayelerinde olduðu gibi.
Konsere gidince anladým haklý olduðumu.
Emre Elivar, yani þu sözünü ettiðimiz genç ‘kurt adam’, yeni nesil, son dönemin canavar piyanistlerinden birisi.
Yeteneðinin ötesinde, konser sýrasýnda piyanoyla yaþadýklarý inanýlýr gibi deðil.
Johann Sebastian Bach’ýn, 3. Fransýz Suiti’ni akýllý uslu icra eden Emre’ye, Ludwig van Beethoven’ýn 23. Piyano Sonatý’nda bir haller oldu.
Ýlk önce yüzü deðiþti, sonra Buffy Vampire’daki Angel gibi elleri pençeye dönüþtü.
Ve Emre ile piyano arasýnda, dünyanýn daha önce hiç tanýk olmadýðý türden tutkulu, çýlgýn ve ürkütücü bir aþk yaþanmaya baþladý.
Artýk tamamýyla bir ‘kurt adama’ dönüþen Emre’nin çýkardýðý hýrýltýlý nefes alýp vermeler arasýnda, Fa Minörler el ele tutuþarak müzik tarihinin belki de en unutulmaz aþkýný terennüm ettiler.
Zaman geldi, notalar arasýnda büyük bir savaþ yaþandý.
Minörlerle majörler feci kapýþtý.
Kahraman fa gamý, kendini büyük bir cesaretle savundu.
Emre, kalýndan inceye tüm tuþlarý þöyle bir sýradan geçirdiðinde anladým ki, büyük usta Beethoven ‘Op. 57 Appasionata’yý, Emre için yazmýþ.
Bir an iki eli tuþlarýn üzerinde büyüdü, büyüdü, büyüdü, ….
‘Tamam’ dedim kendi kendime, þimdi koca piyanoyu, nescafe tabaðýnýn kenarýna iliþtirilmiþ çikolatalý gofret misali yiyecek, daha sonra parmaklarýna yapýþan tuþlarý, arta kalan çikolata parçalarý gibi yalayýp yuttuktan sonra keyifle arkasýna yaslanacak.
Yoo, hayýr, Emre Elivar hala çalmaya devam ediyor.
Hala tutkulu, hissettiði aþktan yüzü gerilmiþ, bitap düþmüþ bir þekilde çalmaya devam ediyor.
Bizim bilmediðimiz bir boyutta, piyanoyla arasýnda yaþanan özel iliþkiden fena halde rahatsýz, çaresiz bir seyirci olarak, koltuðuma büzüldükçe büzülüyorum.
Neredeyse, ‘parmak kýz’ olsam ve salona daðýlan o nazik notalarýn birine tutunarak aþaðý doðru süzülsem diyorum ama nafile, hala oradayým.
Nutkum tutulmuþ bir þekilde onu izliyorum.
Appasionata’nýn son tuþlarýyla da vedalaþýnca, nihayet normale dönüyor.
Üzerinde ayný kýyafet var.
Fakat, diðeri nereye gitti diye soruyorum.
Burada, bence ciddi bir ‘Dr Jekyll ve Mr Hyde’ hikayesi ile karþý karþýyayýz.
Çünkü, seyircileri selamlayan efendi, kibar ve mütevazý görünüþlü bu genç adamla, demin piyano taburesinde oturan ‘kurt adam’ arasýnda zerrece benzerlik yok.
Çýlgýn gibi alkýþladýktan sonra, sessizce koltuðumdan kalkýp çýkýþa doðru gidiyorum.
Çünkü, konserin ikinci bölümüne kalbim dayanamayabilir.
Aslýna bakarsanýz, ne Emre Elivar’a, ne Beethoven’a ne de kendime yazýk etmek istemiyorum ve þundan kesinlikle eminim ki, ‘Appasionate’ bir daha asla bu kadar ‘muhteþem’ bir biçimde icra edilemeyecek.
Yolda yürürken düþünüyorum da biz Viyana kapýlarýna gönderdiðimiz askerlerimize, yeniçerilerimize ve imajýmýza boþuna yazýk etmiþiz.
Ne gerek vardý, onca tantanaya efendim?
Ver eline Beethoven’ýn notalarýný, gönder Emre Elivar’ý Viyana kapýlarýna, göstersin dünyanýn kaç bucak olduðunu o züppe Avrupalýlara.
Ýþte, o zaman gerçekten gönül rahatlýðý ile baðýrabilirlerdi.
Oh, Mumy Türkler geliyor!!!...