Buz gibiydi gözleri hep. Hiç görmediðim kadar soðuk ama lütufkar. Sanki o soðuk gözler çekmiþti sürüklemiþti, benden almýþtý beni. O'nu gördüðümde fýrtýnalar kopuyordu yüreðimde. O'ysa sanki hiç aldýrmýyor gibiydi. Yalnýz gözlerime bakamýyordu.    Ýlk gördüðümden beri aþýktým ona. Ama fark etmemiþtim. Ýlgimin insanlarla arasýna çektiði ince çizgiye kýzgýnlýktan ve onun sýrrýný çözmek istememden kaynaklanýyor sanýyordum. Heyecanlarým, korkularým hepsi onda birikmiþti. Öyle ulaþýlmaz ve öyle derindi ki. Sanki gerçek deðildi de düþtü. Kaybolmasýndan korktuðum.
   Yalnýzdý. Kimseyi yanýna yaklaþtýrmýyordu. Ne beni ne baþkasýný. Birgün çözecektim onu. En azýndan çözebileceðimi sanýyordum. Herkesin dayanabileceði bir nokta vardýr diye düþünüyordum. Bir süre sonra onun da direniþinin sona ereceðine inanýyordum.
   Ben ne kadar yalýn ve sadeysem, O bir o kadar karmaþýktý. Bütün zamanýmý onu düþünmekle geçiriyordum.
   Bir gün hazýr hissetmiþtim kendimi onunla konuþmak için, sormak için sorularýmý. O gün heyecanla gitmiþtim evine biraz da deli cesareti gibi gözüken cesaretimle. Ziline basmýþtým yavaþça. Açan olmamýþtý. Sonra öðrenmiþtim gittiðini. Hem benim hayatýmdan hem de geleceðimden gitmiþti.
   O günden beri hep bir soru iþareti, bir özlem olarak kaldý yüreðimde. Ama hiç unutmadýðým.
Düþümdü o benim hep öyle kalacaktý: Soðuk Gözlü Düþ...