Sana bu üçüncü mektubumu aþkýn zindanýndan yazýyorum.
Ýnsan gerçekten sevdiði zaman özlemin tadý daha baþka oluyor. O an dünyayý baðýþlasalar göremiyorsun…
Aþkýn kör karanlýklarýnda yolunu arayan bir ceylan yavrusunun ürkek kalp atýþlarýndasýndýr. Bu sevgiliye kavuþabilmenin soluksuz çýrpýnýþýdýr. Ya sevdiðine ulaþýrsýn yada bir avcýnýn talihsiz kurþunu seni bulacaktýr. Ýþte o anda yýkýlýrsýn. Kalbine saplanan kurþun deðil, sevginin hançeri olur, tükenirsin…
Þimdi sevginin ýssýz ormanlarýnda yolunu arayan bir tutsaðým. Elimi tuttuðum her dal seninle kýrýlýyor. Sana ulaþamamanýn yankýsýný yaþýyorum. Daðlara ulaþabilirsem belki aþarým.
Denizi tekrar görebilecekmiyim, dalgalarla boðuþmaya razýyým…
Belki böylesi daha iyi. Hep bir umut yeþerecek içimde. Çektiðim acýlar selamýn olacak, öykü acýlarla bile olsa surecek…
Sana kavuþacaðým gün, seni kaybedeceðimden korkuyorum…

Sevdamý yargýladým
Prangaya mahkum ettim kendimi
Artik zindanlarýndayým
Gökyüzünü görmesemde olur
Þu yoklugun olmasa