Yatýyordu iþte öyle,yataðýn içinde derin bir sessizlik,dev gibi bir beden,sarsýlmaz irade. Yüzünde sert iklimin esmerliði,derin bir çizgi yoðunluðu.Sakallarýnda mevsimin ilk karýyla düþmüþ aklýk hüküm sürüyordu.Kolundaki serum can veriyordu hayatýn yorgunluðuna.Aldýðý nefesten baþka,hastane koðuþunda çýt yoktu.

Narkoz,etkisini yitirmeye baþladýðýnda gözlerini araladý.Renkler flu, þekiller birbirine karýþmýþ,etrafýnda anlamsýz ve manasýz bir dönence oluþturuyordu.

-Kendine geliyor diye mýrýldandý oðlu.Ýçinden “Babamý bize tekrar baðýþladýn” diye dua etti yaratanýna.

Ýhtiyar pehlivan oðluna “ne oldu bana” diye sordu.Oðlu heyecanlý bir ses tonu ile “geçti baba geçti,Allah’a þükür geçti” dedi





Zaman geçtikçe ameliyat yeniden bir aðrý vücuduna daðýlmaya baþladý.Aðrý kesici verdiler,biraz sakinleþti.Yataðýn içinde yatarken bir an sýrtüstü attýðýný fark etti.Yan yatmak için bedenini zorladý.Bedeni eskisi gibi beyinden gelen emirleri dinleyecek kadar güçlü deðildi.Eliyle bir iþaret yaparak oðlundan kendini yan çevirmesini istedi.Oðlu sýrtüstü yatmalýsýn diye iknâya çalýþsa da baþarýsýz kaldý.Babasýnýn ýsrarýna dayanamayýp yan çevirdi.
Birkaç saat geçmiþti ki doktor girdi içeriye. “Nasýlsýn babalýk,halin keyfin nasýl” diye sordu ihtiyara.
Ýhtiyar her zamanki tevekkül anlayýþý ile “Allah’a hamd olsun sayenizde iyiyim doktor” dedi.Doktor hastanýn yan yatýþýna biraz da kýzarak seslendi.
-Hastayý neden sýrtüstü yatýrmýyorsunuz?Odada bulunan ihtiyarýn oðlu,hasta bakýcýlar,hemþireler hastayý sýrtüstü yatýrmak için harekete geçtiler.
Ýhtiyar pehlivan bir elini havaya kaldýrarak “hayýr” dedi.Bir anda koðuþu sessizlik iksiri kapsadý,kol kesilmiþti,bütün diller ihtiyarýn cümlesini tamamlamasýný bekliyordu.
“Þimdiye kadar benim sýrtýmý yere getiren olmadý.Ben kendimi bildim bileli hiç sýrtüstü yatmadým.”Koðuþtaki suskunluk,hayretin yanýna þimdi meraký da almýþtý.Kafalarda soru iþaretleri dolaþýp duruyordu.Birbiriyle manasýz bakýþmalar.
Meraklýlarýn sormak istediði soru doktor sordu. -Ne iþtir babalýk?Anlat hele bakalým þu sýrtüstü yatmama meselesini de bizde bilelim.
Raflarda unutulmuþ,cazibesini yitirmiþ bir tarihi romanýn sayfalarýný aralar gibi yavaþ ,yavaþ çevirdi zaman sayfalarýný.Önce tunç bir heykel kesildi; sonra gözlerini bir bulut aldý.Derin bir nefesten sonra tebessümler dudaklarýna indi.
“Ben ülkesi özgürlüðüne teni kavuþmuþ, savaþ maðduru bir milletin yoksulluðu,harabeleri arasýnda dünyaya geldim.Ne televizyon, ne radyo, ne müzik, ne futbol bilirim.Bizim tek eðlencemiz düðünler,tek sporumuz güreþti.
Yataða sýðýnmýþ yaþlý bir çýnarýn dallarýnda sanki yeni sürgünler sürüyor,yeni tomurcuklar açýyor gibiydi.
“Köylerde varlýklý ailelerin düðünü oldu mu, tüm köyü ve çevre köyleri bir heyecan sarardý. Düðün demek halay demek, oyun eðlence demek, etli bulgur pilavý, yanýnda ayran birde er meydanýnda güreþ demektir. Diðer köylerden düðün okuntusu ( Davetiye) aldýðýmýzda, tarlalarýmýzdaki iþleri bitirip köy meydanýnda birer ikiþer toplanýrdýk. Ýhtiyarlar, köyün ileri gelenleri sýrtlarýný dubara dayayýp taþlarýn kütüklerin üzerine oturur, delikanlýlarda onlarýn söyleyeceklerine kulak kesilirlerdi. Çocuklar için bu toplantýlar yeni bir eðlence idi. Kalabalýðýn içinde iri cüsseleri ceketleri omzunda duran pehlivanlar hemen fark edilirdi. Düðüne gidecekler kararlaþtýrýlýr, eski güreþ anýlarý tazelenir, rakiplere göre taktikler konuþulurdu.
Düðünden bir gün önce sabah nazmýnýn ardýndan düðün olan köyün yolunu tutardýk , önde köy büyükleri yanlarýnda biz pehlivanlar ve bizi desteklemeye gelen köylüler.
Düðünün olduðu köye vardýðýmýzda davullar zurnalar bizi karþýlar yemeklerimizi yer, eðlenir muhabbet eder, saçýlarýmýzý (hediye) atar, gecenin ilerleyen saatlerinde köylülerin evlerine misafir olurduk.
Biz güreþçiler için gece zor sabaha kavuþurdu.gözümüze uyku girmez, rakiplerimize göre oyunlar yapar, ayaktan dalar, el ense çeker, kispetten tutar, kündeye getirir yener yenilirdik. Rüyalar bile güreþ harmaný etrafýnda döner dururdu.
Sabah ýþýklarý kendini göstermeye baþladýðýnda düðün evinde davullar gelin alma havasýný çalar, gelin alýnýr iþ harmana gelirdi.
Güreþ harmaný bir hafta öncesinden saman karýþtýrýlan toprak çamur haline getirilir onunla sývanýrdý.
Güreþ harmanýnýn etrafýný kendi güreþçilerini destekleyen, güreþi seven halk doldururdu. Davullar güreþ havasýný aðýr aðýr çalar güreþçiler yaðlanýr, küçükler, gençler, baþ altý ve baþ pehlivanlýk güreþleri yapýlýrdý. Bu güreþlerde önemli olan baþpehlivanlýðý almaktý. Baþ pehlivanlýðý alan köy için bu büyük prestijdi.
Baþpehlivan olan omuzlara alýnýr kalabalýklarýn omzunda düðün evine götürülürdü. Tüm güreþçiler ve misafirler bir baþka harmanda, bir baþka düðünde görüþmek üzere vedalaþýrlardý.” Ýhtiyar pehlivan bir anda sustu. Gün batýmý ile gökyüzünde çýðlýklar atan kýrlangýçlar gibi beyni allak bullak oldu. Yüreðindeki ateþten olsa gerek derinden bir ah çekti.
“hey gidi günler hey… Ýte doktor oðlum benim hayatým. Ben bu toplantýlarda anlatýlan Koca Yusuf’larýn, Çolak Sabrilerin hikayeleri ile büyüdüm. Hep onlar gibi olmayý hayal etim. Gün geldi bende harmanlara çýktým. Güreþ harmanýnda þu gördüðün ihtiyarýn sýrtýný kimse yere getiremedi. Kendimi bildim bileli de ben sýrt üzeri yatmam”
Ýhtiyarýn nefesi yavaþladý, yüzünü yorgun bir tebessüm kaplarken, bulutsu gözlerinden birkaç damla yaþ hastane nevresiminin üzerine döküldü.
Koðuþta bulunan her kes sukutun limanýnýn da demir atmýþ, ihtiyarla düðün harmanlarýna gitmiþti.
Doktor “ Haydi sende benim sýrtýný yere getiremediðim ilk pehlivan ol” diyerek koðuþtan çýktý. Gece çok uzundu. Ýhtiyar pehlivan ameliyat aðrýlarýný hiç hissetmedi.gece boyunca harmanlarda perdah attý, kispetten tuttu, ayaktan daldý, kündeye getirdi. Davullar harmanlarýn etrafýnda çaldý, çaldý, çaldý…
Gün gecenin peçesini aralayýp, Oltu minarelerinden okunan sabah ezanlarý daðlarda yankýlanýrken “doktor” diye bir kaç telaþlý ses hastane koridorlarýnda duvarlara çarpýp gölge gölge yere düþtü.
Bir dað devrilmiþti sanki, sanki açýk denizde gemi aysberge çarpmýþtý. Çöl kumlarýna da bir ayak izleri kalmýþtý.
Doktor nabzýna baktý yapýlacak bir þey yoktu. Bulutlana gözleri ile ihtiyar pehlivaný bir süzdü, hala sað tarafýna yatýk duruyordu.
Doktorun dudaklarýndan titrek bir ses düþtü boþluða “Bre pehlivan, ölüm bile sýrtýný yere getiremedi senin”



www.hasanmahir.com