ÖNEMSÝZ BÝR SORU YA DA ÖLMEK...


     Sýkýntýlý bir gecenin terlemesinde uyandý. Evde kimse yoktu, týpký bundan önceki sabahlar gibi. Aslýnda sabah da sayýlmazdý, saat on ikiyi geçiyordu. Bu sabah diðer sabahlara göre erken kalktýðýný düþündü. Baþýnýn çatlarcasýna aðrýmasýný da erken kalkmýþ olmasýna baðladý. Bir iki saat daha uyuyabilseydi aðrý olmazdý belki, ama bundan sonra uyuyabileceðini de sanmýyordu. Aðrý kesici almayý düþündü ama önce bir þeyler atýþtýrmalýydý.
     Mutfaða doðru yürürken yalnýzlýðýn burukluðunu hissetti, içinin en derin, en hassas ve en onulmaz köþesinde. Bu duyguya alýþmýþtý. Günlük yaþamdan, arkadaþlarýndan kopup dört duvar arasýna her girdiðinde þimdi yaþadýðý bu duygunun çekilmezliðiyle yüz yüze kalýyordu. Aslýnda pekte hoþnut deðildi, dýþarýdaki yaþantýsýndan ve çevresindeki insanlardan, ancak buraya tercih ederdi doðrusu.
     Büyük bir özenle kahvaltýsýný hazýrladý, masaya oturdu. Ýçinin en derin, en hassas, en onulmaz köþesinden kopup önce kalbini, sonra ciðerlerini, zamanla bütün göðsünü kaplayan, sonra da nefes almasýný güçleþtiren o burukluðun çekilmezliðinden kurtulmaya çalýþýrken, bugün dýþarý çýkmayý istemediðini fark etti. Ayný anda kurtulmuþluðun rahatlýðýný yaþadý. Ýlk önce soluk alýþýnda, sonra ciðerlerinde, kalbinde, göðsünün tamamýnda, en son da içinin o en derin köþesinde.
     Masadan kalktýðýnda bu evin dýþýndaki saçma sapan yaþantýsýný düþünüyordu. Ve bu yaþantýsýnýn verdiði býkkýnlýðý. Ýçini dinledi bir daha. Göstermelik yakýnlýklardan, samimiyetsiz sevgilerden, sahte gülücüklerden, yalanlardan kýsacasý o kokuþmuþ dünyanýn bütün çirkinliklerinden býkmýþ olduðunun eminliðinde salona geçti.
     Ýki aðrý kesici aldýktan sonra, dýþarý çýkmama kararlýðýyla koltuða kuruldu. Uzun zamandan beri okumayý istediði kalýnca bir kitabý alýp, aklýnda baþka bir þey varmýþ ya da daha iyi bir uðraþ bulacakmýþçasýna önce kapaðýný inceledi. Sonra önsözünü okudu baþtan savma. Bir ara kitabý okumaya baþladýðýný hem de zevk aldýðýný fark etti. Gerçi henüz bir þey anlamamýþtý okuduðundan ama yarým býrakmayý da istemiyordu. Halbuki kapaðýný incelerken þöyle bir göz atýp býrakmayý düþünmüþtü. Þimdiyse kapaðý incelemekle zaman kaybettiði için kendine kýzýyordu neredeyse.
     Koltuða iyice yerleþerek bir sigara yaktý. Ardýndan bir daha bir daha bir daha... kitabýn kaçýncý sayfasýna geldiðini ya da ne kadar vakit geçtiðini bilmediði bir anda tüm bedeninin kasýldýðýný, diþlerinin sýkýlýp kalbinin çarptýðýný, baþýndan baþlayan ve ayaklarýna doðru hýzla yayýlan soðuk bir terlemenin vücudunu ýslattýðýný fark etti. Kitabý, içindeki çaresiz kahramana yardým edercesine kapatýp oturduðu yerden kalktý. Nereye ya da ne için kalktýðýný bilmeden, bir süre çaresizliðin þaþkýnlýðýndaki anlamsýz adýmlarla gezindi evin içinde. Mutfaða gitti, yatak odasýna, banyoya. Elini yüzünü yýkadý, boþ adýmlarýný anlamlandýrmak istercesine.
     Sürükleyerek yarým býraktýðý kitabýn baþýna götüren, bilinmeyen bir gücün karþý koyulmazlýðýnda kahramanýn çaresizliðine yeniden ortak oldu. Aslýnda fazla okumamýþtý ama okuduðu her sayfada arttý ortaklýðý.
     Kitabý kapatýp göðsünün üzerine býraktý. Gözlerini düþüncelere kapadý; ölümü gördü, hemen yaný baþýndaki kitabý ve kahramanýn son sýðýnaðýný. Hak verdiðini hissetti sýðýnýþýndaki çaresizliðe.
     Beyninin bir köþesine hapsolmuþ gizli bir düþüncenin kýpýrdanýþýyla irkildi. Direndi o gizli düþünceye; kovdu, defetti ama býraktýðý izi görmezden gelemedi. Yeni bir sigara yaktý. Önce kahramanýn çaresizliðini düþündü, ardýndan beyninin iþgal edilmiþ köþesini kemirip duran hapsedilmiþ düþüncesini salýverdi.
     Ölümü düþündü ya da ölmeyi. Kaçamayacaðýný, kurtulamayacaðýný biliyordu. Aslýnda korkmuyordu. Yalnýz merak ediyordu, ölümü ve ölüm þeklini. Kendi ölümünün nasýl olacaðýný hep merak etmiþti ve hep korkmuþtu ölüm þekillerinden. Boðularak ölmek, yanarak ölmek, parçalanarak ölmek... Korkunç olan bunlardý ve zaten bu yüzden vardý intihar düþüncesi beyninin bir köþesinde. Ýntihar onun için, korkunç bir ölümden kaçýþýn tek sýðýnaðýydý, kitaptaki kahraman içinse çaresizliðin son duraðý...
     Düþündükçe, intiharýn beyninde bir yerlerde hep varolduðunu, hatta beyninin bir köþesini kemiren düþüncenin ölüm deðil, intiharýn ta kendisi olduðunu fark etti. Vaktini ve biçimini kendinin belirlediði ölüm düþüncesinin cazibesine kapýldý.
     Baþka bir sebep daha belirdi kafasýnda: Ýçerisinde bir yerlerde anlatamayacaðý þiddette duyduðu bir merak. “Ýnsan neden intihar eder? Ya da neler düþünüp, neler yaþar intihar anýnda?” ilk sorunun cevabýný az çok bulmuþtu ya da kendince yanýtlayabiliyordu: “çaresizlik veya daha kötü ve korkunç bir ölümden kaçýþ” diye. Ancak ikinci soru... Bu sorunun cevabýný hiç bulamayacaðýný düþündü.
     Beyninin kemirilen kýsmýndan gelen emrin kesinliðinde kalkýp pencereye gitti sebebini bilmeksizin. Aþaðýdaki caddeyi, gelip geçen insanlarý ve araçlarý seyretti bir süre. Çýktýðý her yükseklikte duyduðu o çaðrýlýþý, yaþadýðý ürperti ve sürükleniþi yaþadý yeniden. Yedinci kattan aþaðý býrakýlacak özgür bir bedenin büyülü sarhoþluðuyla pencereye uzandý. Sonra vazgeçti, belki korktu. Geri dönerek koltuðuna yerleþti iyice. Kitabý açýp daðýttý bu deli saçmasý düþünceleri.
     Okuduðu her sayfada uzaklaþacaðýný sandý bu düþüncelerden, oysa okuduðu her sayfada biraz daha yaklaþtý. Yüksekçe bir üstgeçitten atlamayý ve aþaðýdan geçen bir kamyonun altýnda ölmeyi düþündü. Her üstgeçitten geçiþinde aklýna gelen ve içerisinde karþý konulmaz bir arzu ile beliren bu düþünceye zorla karþý koyardý. Okuduðu her sayfada biraz daha beliren bu düþünceden kurtulmayý istedi. Derin bir nefes alarak, fýrlatýp attý kitabý. Bu düþüncelerinin kitaptan kaynaklandýðýný sandý. Bir anlýk anlamsýz ve boþ bir bekleyiþin ardýndan kalkýp duvarda asýlý tüfeði aldý. Ýçerisine fiþek yerleþtirip çenesinin altýna dayadý. Durdu öylece. Bekledi. Neler düþündüðünü, neler hissettiðini sorguladý bir süre. Kulaklarýný zorlayýp patlatýrcasýna þiddetli bir gürültüyle önce tetik üzerindeki parmaðý, ardýndan bütün vücudu cansýzlaþarak yýðýlýp kaldý.
     Ýnsanýn intihar anýnda neler düþünüp neler hissettiðini anlayamadý ya da anladý da, ifade edemedi. En önemlisi, artýk bu sorunun, onun için hiç mi hiç önemi kalmadý.

LOKMAN ZOR

NOT: Bu öykü Göller Bölgesi Yazarlar ve Þairler Derneði 2004 yýlý Ulusal Öykü Yarýþmasý Ýkincilik Ödülü almýþtýr.