Çevremde bir çýrpýda sayamayacaðým kadar çok insan var.
Platin sarýsý punk saçlarý ile danseden kýzlar, onlarýn çevresinde bir saða bir sola zýplayýp duran erkekler. Kýzlar, erkekler, erkekler, kýzlar...
Karanlýkta, gözümü alan renkli ýþýklara eþlik eden sesler bir yükselip bir alçalýyor. Herkes vestiyere belli bir ücret karþýlýðý montlarý ile birlikte tüm gerginliklerini de teslim etmiþken ben, montum ve gerginliklerim öylece kasýlmýþ orta yerde duruyoruz. Derin bir nefes alana kadar, ne kendimin, ne gerginliðimin, ne de senin farkýnda deðilim aslýnda. Derin bir nefes alýyorum. Vücudumun gerildiðini hissediyorum. Ruhumunda sadakatinden hiç ödün vermeden burada bile vücuduma eþlik ettiðini. Ve seni görüyorum. Yüz kaslarým öylesine kasýlmýþken, belki de kaþlarým bile hiç farkýnda olmadan çatýlmýþken yüzüme ani bir tebessüm yerleþiveriyor. Sonrasýnda sana sýkýca sarýlýp bir öpücük konduruyorum yanaðýna, karþýlýðýnda senden güzel bir öpücük alýyorum. O an vestiyere para vermediðim için kendimi þanslý sayýyorum. Gerginliklerim gerilerde bir yerlerde kalýyor, onlarý da montumu yerleþtirdiðim karanlýk bir köþeye sýkýþtýrmýþ olabilirim.

O an hiçbirþey yok. Geçmiþ yok, gelecek yok. Seninle yaþananlar, paylaþýlanlar, kareler, görüntüler,bilgiler, renkler, hatta kokular bile yok. O an hiçbirþey yok. Keþkeler,
kýskançlýklar, nefretler,”kimdi”ler, “neydi”ler hiçbiri yok. An ve sen varsýn.

Yüzyüze geldiðimiz ve küçük bir oyun oynadýðým o an...

Oyun çok basit...
Ýki oyuncu ile oynanýyor.
Sen ve ben.
Oyun için ihtiyacýmýz olan malzemeler; duyularýmýz.

Yüzyüze geliyoruz. Nefesin, nefesime karýþýyor. Sýcaklýðýný hissedip, kokunu duyuyorum.
Yanýp sönen ýþýklar, müzik eþliðinde dansediyorum. Vücudumun her hareketinde sana biraz daha yaklaþýyorum. Sonra oyunun en heyecanlý kýsmý baþlýyor sýrasýyla tüm duyularýmý devre dýþý býrakarak sadece seni duyumsamanýn tadýna varýyorum. Gözlerimi kapatýyorum yavaþça, yanýp sönen ýþýklar, platin sarýsý saçlarýyla danseden kýzlar, onlarýn çevresinde bir saða bir sola zýplayýp duran erkekler hiçbirini görmüyorum. Sadece sen varsýn. Ama seni görmem de yasak.Oyunun kuralý bu, yapacak birþey yok. Vücudumu sýkýca sana dayýyorum. Bedenini salt bedenimle hissediyorum. Ellerimle ellerine dokunuyorum. Yüzümü, yüzüne yaslýyorum. Yüzüne, gözlerine bakmak yasak. Dokunarak, ve hayal ederek seni görüyorum. Sadece sana dokunuyorum. Hücrelerime kadar seni hissediyorum. Yavaþ yavaþ ,birer birer tüm duyularýma izin veriyorum. Dudaklarým kendiliðinden nefesinin geldiði yere doðru yöneliyor, dudaklarýnla dudaklarýmý buluþturuyorum. Sonra öpüyorum seni dakikalarca tadýna varýyorum. Bir sonraki adýmda baþýmý boynunun arka tarafýndan aþaðýlara kaydýrarak kokunu alýyorum. Derin derin nefesler çekiyorum içime daha önce hiç çekmediðim kadar... Sonra birden seni duyuyorum,yüksek müziðin arasýndan sýyrýlýp kulaðýma gelen, içimde birþeyleri harekete geçiren sesini hissediyorum tüm bedenimde. Ardýndan sýmsýký sarýlýyorum bir kez daha dokunuyorum, sadece sana. O an sanki bir enerji var aramýzda görmesine izin verilenlerin göremediði, orada bulunup gözleri son derece açýk olanlarýn bile seçemediði... hissettiðim “huzur.” Oyunun sonunda gözlerim açýlýyor o kadar yakýným ki sana ve o kadar huzurluyum ki...


Kalabalýklar arasýnda bir kez daha, gördüðüm sadece “sen”sin.