22/03/2002
Çünkü aslýnda “aslýnda” dediklerim, bu yaþadýklarým deðil. Göz yaþlarý ritim tuttuðunda inandýrýcýlýðýný yitirir; öyleyse gerçekte olamam. Geceler bu yaþlarla dolu oldukça ruyada olduðumu anlayacaðým. Zamaný gelince uyanacak ve tecrübelerimle devam edeceðim yola. Ýçim iyice yanmalý daha, yoksa nasýl deðerini bileceðim hayatýmýn? Gözlerimi açtýðýmda nasýl önleyeceðim onun sýradanlýðýný? Ters mi oldu? Evet, istediðim “sýradanlýðý” iken, bu kadar zýtlýkla varolmasýdýr deðil mi ruyam? Sonunda olduðu gibi býrakýp her þeyi, zihnime ve belki kendime zarar vereceðim. RUYADAN “aniden” uyanacaðým...

11/05/2002
Sanki gökyüzündeki bahar, yeryüzüne inmemek için direniyor... Tüm yaþamým boyunca bana sadýk kalmýþ ve kalacak olan yalnýzlýðým, hiçbir ayrýntýnýn, günün, eðlencenin, yeni insanlarýn arasýnda yer edinemedi bir türlü... En yüzeyde ve en derinde o var. Karýþamýyor bana; hem en yakýným, hem en uzaðým... Ya böyle tanýnýrým; ya da tanýndýkça keþfedilir yalnýzlýðým... Hepimizin böyle oluþu da bir zavallý teselli bile olamýyor artýk. Tüm zýtlýklar anýnda yalnýzsýn; hak ettiðini düþündüðün mutluluðu, o sýkýþmýþ arada yaþayýp “atlatmak” zorundasýn. Sanma ki o daimi olacak... Daimi olan tek... Getirdiði hüzün de...

16/06/2002
Kum... Her yer kum. Deniz... Göl... Kaplumbaðalar... Kamp... Kararlarýmýn beni gittikçe aradýðýma yaklaþtýrdýðýný düþündüðüm “huzurlu, güzel” evremde esen bu tatlý rüzgarda biraz özlem var annem için; biraz babam biraz kardeþim için; arkadaþlarým, dostlarým için... Biraz beklenti var, “belki”ler için; bir kýpýrtý ve sevgi için... Geçmekte olan kaygýlarým var. Aklýmda... Bir de her taraf su iken hissettiðim “susuz yaz” var. Bu rüzgarda, Mersin ve Ýstanbul da var... Bu rüzgarda... Denizli... Fotoðraflar... Yaþamým...

23/07/2002
Bir akþam öncesi vakti... Ancak bu kadar yalnýz olabilirim; daha fazlasý tahammül edilmez olurdu. Þimdi bu rüzgarda beklentilerimin yitikliði, bu kaybolmuþlarýn sebep verdiði arayýþlarým; arayýþlarýn kilitlenmeleri; gölün deniz dalgalarýna sahip oluþu ve yýllardýr ilk defa derinden hissettiðim “özlemek” var. Kalabalýklar hep gelip geçici; arasýndan seçtiklerim dahi öyle... Seçtiklerimi tutsam, yalnýzlýðýma dur desem onlarla? Hatýrla, denedik bunu daha önce... Çabalar, ruhunun tümünü huzurla kaplayabilmek içinken yaralanýp durmak... Sonraki adým için engel olmaktan çýkalý çok oldu. En büyük engel kendimim ve yine önümdeyim. Kýrýlmalarý azaltmak için... Ya tamamiyle “ben”de olursan? Olursam?...

29/07/2002
Artýk oradan uzaklaþmak, içinde olmaktan daha çekici deðil. Uzaklaþma isteði tam olarak terk etmez beni; gitmeliyim. En büyük neden geçmiþim... Nefesim þu an bende deðil gibiyken hala huzurlu hissedebilmek... Orada, bir sinir harbim arasýnda yaþadýðým soluk kesilmelerinin zýttý... Bu dalga sesinin tamamen kesilmesini saðlayamayan içim... Bir buçuk saniyeliðine kendiliðinden gerçekleþtiðinde, ilki güzel; sonrakiler özlem veren... Bedenimin uyuþukluðu yok zihnimde. Nedense onu da istiyorum; isteyeceðim son þeyler arasýnda olsa da - zamanýnda. Hayatýmda hissettiðim en güzel kum taneleri üzerindeyken, bunu biliyorken, kabul etmiþken, olmadýklarýný söyleyebiliyorum... Dört kiþilik birkaç yaz günü... Masum mutluluk, farkýnda olmadan yaþananý... Ýsmen Alinko ve kalben “aile”dir buna sebep.
...

18/10/2002
Bu güneþ... Aslýnda onu hep sevmiþim, þimdilerde, gece olsa da parýldýyor içime, üzerime, hayatýma. - zindan masallarý –
...
... Yok nefretler, kýzgýnlýklar... kimseyle dövüþme_ Senin bir bildiðin var... ¦) Sezen...
Ankaraaaa! En büyük teþekkürüm sana. Hissediyorum ki yýkýlmalarýmý görmeyi pek sevmiyorsun. Uzaklarýndayken titriyor, ölüyor diriliyor yüreðim. Yanýndayken huzuruma eriyorum...

05/09/2003
Ailemleyim... Bir büyüsü var bu evin, sokaklarýn benim üzerimde. Son iki yýldýr Ankara’da bulduðum huzurun _ arýnma yüzüm _ benzeri bu büyü. Onlarla beraber tv yi izlerken, “dýþarý”sý uzakta kalýyor; baþ edebileceðim kadar da yakýnlaþýyor. Yýlda 2 defa, iþte yine mabedimdeyim. Sessizliðime eþlik eden sessizliðin içinde, beni yýkmaya, kýrmaya çalýþan yok. Dedim ya, aksine, gücümü toplatan var... Toleransým en yüksek durumunda, ruhsal ve fiziksel. Hayatýmýn tek bir minik döneminde unutulmayacak þekilde yaþadýðým mutluluk, bu kadar sakin burada; bu kadar farkýna varýlmaz, bu kadar içimde ve bu kadar benden gelen...