Yýldýzlar çalýnmýþ ay çalýnmýþ,
gökyüzü atlasý karanlýk.
Yüreðin ýslak
yaðan yaðmura aldanmadan.
Havada ki ayazdýr belki de,
yüreðinin yalnýzlýðý.
Gece karanlýk
iki kedi
bir köpek
ve
birde ben,
saat geç olmalý kimseler yok sokakta.
Kýrýk ve sarýmsý ýþýk veren sokak lambasý altýnda,
bir tek sigaram avuçlarýmýn içinde ýsýtan.
Ayaz vurduðunda yüzüne
bir yudum kanyaktýr sýðýnacak dost.
Rüzgar ýslýk çalmaya baþlar,
doðanýn bir opereti gibi.
Bir han giriþi merdiven altý bekler beni,
oda yalnýzdýr geceleri.
Güneþin atlasa düþtüðü
zamanlardaki gibi uðultulu deðildir.
Ne bir tek ev sahibi vardýr,
nede ekmek kazanan,
geceyle beraber çökmüþtür oda.
Bir ben bilirim hanýn dilini,
bir o anlar gecedeki yalnýzlýðýmý.
Çocuklarým vardýr benim,
her köþe baþýnda.
Sýcak bir yuvadan
paylarýna düþenden feragat edenler.
Karanlýðýn, aydýnlýða düþeceði güne özlemdir hayaller.

Zaman akýp gitmekte avuçlarýmýzýn arasýndan,
Gün geceye daha erken çökmekte.
Yýldýzlar atlas gökyüzünü kaybedeli,
Biz deðil miyiz geceyi aydýnlatan.