üstüne bir de bu olanlarýn
seni kaybetmek için
elimden geleni yapýyorum
güneþ hep ensemden doðuyor
omzunun arkasýndan bakýyorum....

sen sevgili;
daðlarýn nemli soyluluðuna
benzeyen sen,
inan
öyle sanmýyordum;
ama öyleymiþ
ve hep bir korkumun
þiddetini hafifletiyorum
bunlarýn üstüne bir de
morarmýþ gözlerime
bakmak istersen bak yine...
hala kiþiliklerimi
azaltmaya umudum var
sen sev beni yine...

yandýðým yerden
çýðlýklarýmý topla ve at.
git sonra
git ve kendini
bir otel odasýnda bul.
çarþaflara bürün;
çünkü farkýnda olmadan
seni de yakmýþým...

bu kaybolþumun anlamý
tekil kalmaktan geçmesin
lüzumsuz duygularýmý
sana sunmak için
biriktirmemiþtim;
ama oldu iþte
þimdi sen;
daha sýcak sev beni
inan
kirpiklerimden su eksik
olmuyor þafak vakti
yosuna öykünüyorum
ve döndür beni


ilktir bu...
baþka bir yaratýða
muhtaç oluþumun ilkidir.
utanýyorum
bu kadar ýsrarlý uðraþýmdan
nedenli olarak;
ama sen de uðraþýyorsun
görüyorum;
ama benden fazla deðil....

þimdi gökten yere
þimdi göðemden mora
"biz"den kayboluþa iniyorum
kendimi beynimden vuruyorum
kanatlarým delinmiþ
kelebek olamýyorum
olabilseydim
inan
o zaman hakkým vardý:
"Hudutlarýný aþýp sev beni"
demeye...

ama þimdi eriyorum
gözler önünde
yoksulluktan mý,
yoksunluktan mý?
kavrayamýyorum....