Güneþ bütün neþesiyle doðmuþtu. Artýk yaþanýlasý ve sonunda kavuþma olan arkçý hasretler yaþayacaktý çocuk yüreklerimiz. Aslýnda seni kaðýtlara yazmayý o kadar çok istedim ki. Ama bir türlü baþaramadým, sevgimi ve seni daracýk satýrlarýn arasýna sýðdýrmayý. Þiirimsi duygularý anlatmanýn bu kadar zor olduðunu bilmezdim senden önce. Belki bu yazýdaki kelimelerin bir araya gelmesi bile kifayetsiz kalacak sana ve duygularýma karþý. Yaþanýlasý sevgim, yalnýzlýðý aldatma sebebim, ismimin gülen yüzü; hoþ geldin...
Her zaman duygulandýrmýþtýr beni aþk þarkýlarý. Ama þimdi görüyorum ki; onlar bile anlatamýyor seni. Belki büyüdüm artýk, çocuk kalmak için o kadar direnmiþtim oysa. Hani bazý haykýrmak istersin; boðazýnda düðümlenir kelimeler boðulacakmýþ gibi. Ya da bir söze baþlarsýn; fakat ona akraba bir bað bulamaz ve cümlenin sonuna yüklemi koyamazsýn ya; þu an öyle bir durumdayým. Gözlerimi kapattým ve ellerim kalbime nakliyecilik yaparak klavyeyi kullanýyor. Bir þiir istersin benden, “içinde kafiyeler olan”. Kafiyeler sana benzeyemedikleri için mutsuz.
Hani sabahlarý bir umut olur içinde, sevgi iklimine dair. En güzel “Günaydýnlar” hayal edersin. Gece olunca bir sýkýntý kaplar ya içini. Yani katiyen içki içme mecburiyetinde bir gece baþlangýcý. Hani uzaklýktýr asýl sebebi, seni bu kadar özlememin. Þimdiye kadar hep ayrýlýk için yazdým yazýlarýmý. Ýlk defa biriyle beraberken; onu severken yazýyorum. Bilmiyorum; bu kelimeler sana yeterli olabiliyor mu? Fakat bizim buralarda en büyük aptallýk, seni satýrlarýn arasýna sýðdýrmaya çalýþmak olarak kabul ediliyor.
Bilir misin; yazarlar hep hayalindeki sevgiliye yazarlar yazýlarýný. Týpký ozanlar ve þairlerin, þiirlerini uzaklarda; belki hiç yaþamamýþ biri için yazdýklarý gibi. Belki þu an yanýmda olsaydýn, bu kadar hasret kokmazdý nisan. Zaten ayrýlýklarý getiren de nisan yaðmurlarý deðil midir? Ve özlemleri yaþanýlasý kýlan, sonunda sana kavuþmak deðil midir? Ýyi ki varsýn, iyi ki benimsin, iyi ki seviyorsun beni, iyi ki seviyorum seni; seni sevmeseydim yazamazdým...!