Sonra aniden sen çýkageldin.
Azý diþimdeki felaket çürüðün aðrýsýný dinlemeyi býrakýp,
kendimi sokaklara attýðým ayný anda.
Gözlerini hiç kýrpmayacak kadar cesurdun.
Oysa ben korkularým bana gür sesle þarkýlar söylemeye baþladýðýnda,
nefesimi burnumun içine hapsedip gözlerimi kapamayý,
sonra da yavaþ yavaþ hayata soluk býrakýp
gerçeklere gözümü açmayý çok severdim.
Ben çocukken karanlýktan da korkardým.
Gördüðüm tüm karanlýklarý yüreðimin bir yanýna hapsettiðim
Günlerim çok olmuþtur.
Sonra aniden sen çýkageldin.
Kimse görmeden karanlýklarý fýrlattým.
Gözlerini kýrpmýyordun.
Kalbini yokladým.
Karanlýklarý aradým yoktu.
Nereye hapsetmiþ olabileceðini düþünürken
Seni kokladým.
Etraf hiç de karanlýk kokmuyordu.
“Belki de” dedim kendi kendime,
“çocukluðunda hiç karanlýk yoktu.”
Sormak istedim,
Sesim bile yoktu.
Sonra aniden sen çýkageldin.
Mevsim yazdý.
Ben yazdým.
Azý diþimdeki felaket çürüðün aðrýsýný dinlemeyi býrakýp,
Yazdým.
Kalbimi açtým.
Eskiden kalma tüm aynalar kýrýldý.