evin kapýsýnda hala duruyordu adýn
zihnimde hatýralarýn ve efkarýn gibi

sen yoktun artýk
ama adýn vardý gönüllerde.
Erzurum ovasýna yayýlýyordu
kaleden adýna yakýlan aðýtlar
daðlarý, ovalarý aþýyor
kavuþuyordu Karadeniz'de yüreðime

seni yaþatmak yokluðunda,
hayattaki zorluklarýn baþýnda olsa gerek
kalemlerin, fýrçalarýn, kaðýtlarýn, tuallerin
hepsi ama hepsi öksüz kaldý
hiçbirini bulamýyorum artýk evin içinde
sanýrým, onlar da ardýndan yola koyulmuþlardý ebede
Erzurum'da artýk eski neþ'e yoktu,
suskundu, küskündü.
Dolaþtýðým sokaklar
þiir okumayý, türkü söylemeyi kesmiþti
týpký senin gibi, Erzurum da beni terk etmiþti...