Ay yüzüme dokunduðunda
çýplak ayaklarým suyla tanýþsa
güvenle sarsa bedenimi rüzgar

Çocukluðumdan bir kalem çýkagelip
tepesi karlý daðlarýn bulunduðu
güneþin kocaman güldüðü
kuþlarýn bulutlardan sýyrýldýðý
bir resim yapsa
(Ancak bu kadar sevinirdim)

Bir ayna bana gülümsese
kýzýl bir Eylül akþamý
bakýþlarým donup kalsa gökyüzünde
ilk sigaram öksürtse beni
ilk kazamda ölmesem
kocaman bir çýðlýk durulsa bedenimde
(Ancak bu kadar sevinirdim)

Heraklatios'a sadakatimden
ayný nehirde yýkanmadým iki kere
ve senle ben
çýkmak istemedik hiç
nehir sürekli akarken içimizden

Yýldýzlý gökyüzüne baktýðýmda
gözlerinin içine bakýyormýþçasýna
bütün yýldýzlar sadece bana ýþýdý
gece, nehir, sen... üstüme üstüme...
kocaman bir düþ gibi
ýsýndý tüm gerçekliðim
nehir sürekli aktý içimizden

Bir kadýnýn mahremiyetine
ilk dokunduðumda
mum ýþýðýnda daðýlan hüzün
önce kutsal bir masumiyete
ýþýk çekildilçe
terli ve nefes nefese
günah dolu
bir sevgiye dönüþürdü

Karýn usul usul zemine tutunmasýna
tanýk olduðum ilk an
ve büyüyüp de
Taksim meydanýnda büyümüþ aklýmýzla
bir tipinin ortasýnda koþarak
ve baðýrarak
"Sizi Sevmiyoruz" diye
o ilk asilik hezeyaný
o ilk dengesiz heyecan
(Ancak bu kadar sevinirdim)

Ve ancak
o kadar üzülürdüm
bütün ýþýðýný çektiðinde benden

Ölüm korkutmadý beni
senin getmen kadar...
Gitmelerin...
nefesinden, teninden uzak
Nehirde bir baþýnalýk
soðuk bir yalnýzlýk akýntýsý

Senden uzak...
bir mektup yakýnlýðýnda
bir nefes uzaklýðýnda
kaldýðým o anlarda
Ancak bu kadar ölürdüm