Ýnleyen naðmeleer ruhumu sardýý
Bir ruya ki orda hep þarkýlar vardý...

Amelie... En az onun kadar yalnýz bir çocuk... Bir gülümseme, iþte bu kadar içten, bu kadar seni çeken, bu kadar hüznü bir çift göze sýðdýrabilen... Farkýnda mýydý o zamanlar bu gülüþü maskesi olur zamanla, çantasýnda bir minik aynasý, bir göz kalemi ve bir avuç neþesi...

Dört mevsim gülen o masum, bu kadar çirkinin arasýndan sýyrýlmak, sýyrýlabilmek için, ve hala masum kalabilmek için gülümserken yitirdi içini. Yangýnlarda her minik alev zerresiyle bir baþtan kül oldu. Sonra küllerinden yeniden doðdu, ve yine cebinde maskesi... Bu bir oyun mu, kendine sorup dururken an-la-dý ve sustu aylarca. Ama ne bilgeliðinden, ne öfkesinden, ne de kýrýlganlýðýndan. Sadece umudundan... Sustu...

Sokakta oynadýðý bir oyun sýrasýnda düþtüðünde evinin aksi yöne kaçtý; caný yanarken buna gereksiz sözlerin acýsý da eklenmesin diye. Kollarýndaki, bacaklarýndaki her çiziðinin gününü hatýrlar, yüreðindeki yaþlarý da... Bir sarýlýþ bu kadar mý uzaktý, zordu? Zamanla onu da anladý...

Beklentilerin tümünü karþýlayabildi mi? Biri hariç hepsini belki de... Onun da beklentileri oldu, bunu önleyemedi bir türlü...

Ýçine döndü... Önce bomboþ sandý, korkusuyla attýðý çýðlýk yaþamýn en sessiziydi, onu rahatlatamadý. Sonra fark etti, yüreði aðlarken bile en sevdiði þarkýyý söyledi. Böyle uyuyakalmak çaresi oldu, ruyasýnda huzuru buldu...

Ama güne uyanýþ hep “oldu”. Bir gün daha, bir ay daha, bir yýl daha, bir 10 yýl daha... Büyümekti bu, isterken uzak durduðu, ertelemeye çalýþtýðý.

Tek bir gün yeniden duydu o hayatýnýn en tatlýsýný, onu dizinde sallayarak uyuttuktan sonra koynuna alan annesinin kokusunun sindiði yastýðýný. Tekrar an-la-dý.

”Düzeltmek” için hala þansý var, (içiyle, o çocukla, kendiyle) geçen zaman ne götürürse götürsün onun “masumu”nu alamaz, kimi zaman zorlaþsa da gülümsemesi...

Þimdi (hala ve hala yolun baþýnda) 20 yaþýnda, ve kahkahalarý, neþesi bilinir en çok... An-la-dý-ðý kadarýný an-lat-ma-ya çabalasa, çok yorgun düþeceðini biliyor; hala uykusuna sýðýnýyor...

O, mor menekþe.

...