Bedeninin kurak coðrafyasýnda beni ürperten sevginle birleþik bir ilkbahar vardý dýþarýda. Ve kavuþmalarýn þarkýsýný söylüyordu o çok sevdiðimiz minik serçeler…

Bense kaybolduðum bir çift gözde yaþýyordum her duygunun en büyüðünü… Ýçimi acýtan, tüylerimi diken diken eden bir gece yarýsý ninnisinin içine akýtmýþtým geçmiþten damýttýðým hüzün gözyaþlarýný… Ve ben, içimde benimle savaþan korku ordularýna – hani þu seni kaybetme korkusunun ordularýna – gecenin bir vakti karþýlýk dahi veremeyecek denli bitkindim. Ve sen, bir kitabýn sararmýþ herhangi bir sayfasýnda vakt-i evvelde anlatýlmýþ en güzel iklimin ta kendisiydin. Bundandý bedeninin coðrafyasýnda seni arayýp duruþum. Ve bundandý keþfe aþýk gözlerimin gözlerinde dakikalarca pas tutuþu.

“Bir giden bir seven” diye tarif ettiðimiz o aþkýn ta kendisiydi gecenin bir vakti altýný imzaladýðým… Git-kal, siyah-beyaz, artý-eksi, kuzey-güney, gece-gündüz, sýcak-soðuk… Tezatlar arasýnda parlayan tek doðaçlama… Sesin, sen, gözlerin bir de… Geceyi üzerimize örttüðüm sýcak yataðýn bir tadý sen. Haritanýn bilmediðim bir kýtasýna varan hisler ve ben. Kurulamaz cümlelerin imlasýz sokaðý… Yalanlardan korkmuþ bir kalbin son duraðý… Korkulu düþüncelerin kabus olup yaðdýðý bir gece karanlýðý… Dinmek bilmez yaðmurlarýn korkusuz, mahrem ýslaklýðý… Sevgi dolu söylediðin her cümlenin içimdeki kekremsi tadý… Doðrularýmýzýn ve sevginin birleþtiði bir Güneþ ýþýðýnýn sýcaklýðý… Sen, ben, biz biraz da… Yýllar, yollar, yazgýlar, ikilemler en çok da.

Oyunsa eðer, ben kaybetmeden ne olur çek git hemen. Oyun deðil gerçekse eðer, bir an olsun gitme gönlümden, gözlerimden sen.

Bedeninin kurak coðrafyasýnda beni ürperten sevginle birleþik bir ilkbahar vardý dýþarýda. Ve kavuþmalarýn þarkýsýný söylüyordu o çok sevdiðimiz minik serçeler…