ÝNSAN OLMAKTAN SABIKASI DÜÞÜNMEK

Gardiyan demir parmaklýklar arasýndan koðuþta yatan mahkumlarý süzdü. Sayým tamamlanmýþtý. Hepsi bulunmasý gereken yerdeydi. Gardiyan:"bu mahpus damýnda en masumunuz dahi adaletin pençesinden sýyrýlamamýþ,özgürlüðü elinden alýnan,sorumluluk sahibi olmayan insanlarsýnýz."dedi içinden...

Raporlar hazýrlandý,tutanaklar onaylandý.dýþarýdan bakýldýðýnda en azýlý insanlarýn olduðu ve bunun insana bir tedirginlik verdiði hapishane saat dokuz gibi masum bir vakitte uyumaya hazýrdý. ama biri vardý ki, o hiç uyumaz, konuþmaz sadece ince siyah parmaklýklarýn ardýndan bulutlara, kuþlara; yaðan havada karla,yaðmurla tebessümle bakardý. Parmaklýklardan sýzan güneþ adeta masasýna ýþýk olurdu. Sanki ona ilham vermiþçesine yazýlarýný büyük bir iþtahla yazardý. Masanýn üzerinde gündüz güneþ ýþýðý altýnda, gece ise þarap þiþesinin üzerine tutturulmuþ bir mumun ýþýðýnda çalýþýrdý. Zamanýn önemli olduðunu ona göstermesi için küçük bir masa saati, kalýn cilt içerisinde ne olduðunu kendinden baþkasýnýn bilmediði çeþitli yazýlar, mürekkepli kalemi ve boþ sayfalar vardý.

Gardiyan mahkumlarýn önemli iki anlarýndan birini gerçekleþtirmeye doðru giderken, mahkumlarýn bu andan haberleri varmýþçasýna sessizlikleri, geniþ ve uzun koridorda gardiyanýn ayak seslerini iþleyen bir saat misali mahkumlarýn kulaklarýnda çýnlýyordu.gelen mektuplardan biriside onaydý Cevdet’e. Cevdet mektubunu açmadan önce en son ne zaman geldiðini düþündü. Tam bir ay geçmiþti. Bu mektup onu çok mutlu etmiþti. Ama beklenmenin yorgunluðuyla matemliydi.mektup karýsýndan geliyordu. Cevdet’i çok sevdiðini onu ömrünün sonuna kadar bekleyeceðini yazýyordu. Cevdet’in sonunun idam olacaðýný az çok biliyordu. biliyordu. Davasýna iki ay vardý. Daha bu iki ayda iki mektup atabilirim diye düþündü ve karýsýnýn ona verdiði bu desteði sadece biraz avuntu olacaðýný düþündü.onun suçu büyüktü.onun suçu en vahþi suçtu, onun suçu insan olmaktý. Ýnsan olmanýn koþulunu yerine getirdiði için yargýlanacak hatta idama gidecekti. Onu kahreden de buydu zaten yaptýðý tek þey düþünmekti. Öyle yada böyle her düþüncenin, her idealin insana mahsus olduðunu unutan, ve unutturan gene insandý. Çýkarlarý için susturulanlar sadece güçlüyü, haksýz dahi olsa güçlüye itaat edecek mankurt beyinler ortaya çýkarmak için baðýmsýz olan yargýya da baðlamalarý tüm bu kötü düzen onu "insan olmaktan sabýkasý düþünmek"adýyla yazdýðý yazýlarýn içeriðiydi. Bu yazýlarýn onun için çok önemi vardý. Öldüðünde acaba kimi mesul tutacaklardý. En yakýn arkadaþý mýydý? Karýsýný mý? Yoksa ruhu mu?

Karýsýna cevap yazdý. Bu günlerin biteceðini, acýlarýn sona ereceðini; özgürlüðünü geri vereceklerini, karýsýna da dayanma gücünü verecek iki üç satýr moral cümleleriyle mektubunu tamamladý. Yazdýðý bu son mektubu olacaðýný kendine de iyice inandýran Cevdet karýsýna gönderdiði mektuba devam etti. Ama karýsýna devamýný göndermedi. devamýný"Ýnsan olmaktan sabýkasý düþünmek"adlý kitabýna ekledi. Bir diðer mektubunu da yakýn arkadaþý olan avukat ihsan beye gönderdi. Ýhsan onu savunmak için izin istemiþti;ama Cevdet "yaptýðým hareketin savunulmasýný deðil takdir edilmesini beklerdim."diye cevap vermiþti.Cevdet ihsana bu mektubunda bu sözü hatýrlatarak eðer bu düþüncemi takdir etmek istiyorsan yazýlarýmý ne olursa olsun yayýmla diyerek ondan bunu son isteði olarak yazdý.aradan bir ay daha geçti mahkeme sonuçlanmýþ, Cevdet adýný verdiði kitabýn baþýna geldiðini hakimin kalemi kýrdýðýnda tam olarak anladý. Adettendi hakim son bir sözünüz var mý diye sorduðunda Cevdet evet var dediðinde arkasýnda duran kolluk güçleri Cevdet’i susturmaya hali hazýr duruma geçtiler. Cevdet son sözünü þöyle söyledi:"Bugüne kadar insanlýðýmla övündüm ama bu günden sonra siz insanlar için insanlýðýmý...insanlýðýmý....insanlýðýmý...siz aciz insanlar için feda etmeyeceðim diye haykýrdý." Jandarmalarýn onu engellemesiyle bu nefret, bu kin susturuldu.aradan kurtuldukça haykýrýyor, anlamsý9zca çýkan seslerden anlaþýlan ölümü hak etmediðini, bir insanýn bir insaný öldürmeye hakký olmadýðýný anlatmaya çalýþýyordu;Ý ama haksýz ama nafile kitabýnda bahsettiði gibi güçlü haksýz dahi olsa, güçlü tüm düzenin hakimiydi. Bu düzenin bir soba olduðunu yakýtýnýn da insan olduðunu düþüncesiydi. Cevdet asýldýktan sonra iki mektup gelmiþti; infazýn yapýldýðý hapishaneye, bunlardan birisi karýsýndan diðeri ihsan beydendi. Bu mektuplarý okuyacak kimse yoktu. Bu düzenin böyle olduðu sürece, insanlarý insan olmaktan düþünmekten yargýlanacak yargýlandýðý sürece okunsun umuduyla atýlan, fakat yazýldýðýnda yaþadýðý, ulaþtýðýnda yaþamadýðý ve okunmayacaðý mektuplarýn ardý arkasý kesilmeyecektir.

SERDAL SEVÝMLÝ