VURULURSUN

Avcýdan korkarsan uçmayý unutursun
Bulutlara bakamazsýn utancýndan
Belki ölüm uzaktýr
Ama, yaþamaktan yorulursun
Bilmek en aðýrý olsa da tüm yüklerin
Görmek en dayanýlmazý olsa da eylemlerin
Bildiðin kadar insansýn
Söylediðin kadar yalnýz
Ve dünyanýn üzerinde
Sevebildiðin kadar mutlusun

Atýný karanlýðýn üzerine sürüyorsan
Tünelin ucundaki ýþýðaysa sevdan
Duyuyorsan isyanýný dað baþýnda kardelenin
Ve fabrikada,
tarlada
Senin de nasýr tutuyorsa ellerin
On iki saat vardiyada
gün sayýyorsa bedenin
Bildiklerinin gördüklerinin yüküyse belini büken
Ve bütün bunlarýn arasýnda
Ýnsanlarýn yüzlerinden okuyorken yalaný
Hâlâ sevebiliyorsan onlarý
Ekmeðine katýk edebiliyorsan umut dolu yarýnlarý
Ýþte o zaman insansýn

Sen ellerinde namlularýn sýzýsý
Soðuðun, açlýðýn kol gezdiði evlerde
Bir baþýna
Aç, susuz
Köylerinde ateþlerin pusu kurduðu
Ve sefaletin kol gezdiði gönüllerde
Ayakkabýlarýnýn altýndaki çamura inat
Gülebiliyorsan bembeyaz düþlerinle
Ve buza kesmiþ ellerinle
Savuruyorsan topraða umudu
Ýþte o zaman adam gibi adamsýn

Yaþamýn boþ bir çuval gibi duruyorsa
Dünyaya boþa gelmiþsin
Unutma,
Ölümden korkarsan yaþamayý unutursun
Kanatlarýn öksüz kalýr iki yanýnda
Ve kandýrsan bile tüm dünyayý
Yüreðinden kaçamazsýn
Yorulursun...
Çiçekli bir bahar sabahý
Maziden gelen bir kurþun çalar kapýný
Vurulursun...