Gazeteler ölüm haberimi acý dolu sözlerle yayýnladýlar, trafik canavarýnýn yeni kurbaný ilan edilmiþtim, haberi okuyanlar insanlar aþýrý hýzýn ya da sarhoþluðun bu feci kazaya neden olduðunu
düþünüyorlardý, yakýnlarýmýn beyinleri boþtu sadece aðlýyorlardý, belki bir kaç dost intihar ettiðimden
þüpheleniyordu, bazý tanýdýklar yýllar sonra beni bu þekilde hatýrladýklarýna önce kahroluyorlar sonra
dönüp magazin haberlerine bakýyorlardý, o ise odasýna kapanmýþ gizlice aðlýyordu.

Sonuç olarak ben öldüðümde bunlar oluyordu, ölmeden önce ise arabama binmiþ yolda düþüncelere dalmýþ gidiyordum. Uzak ülkelerdeki bir daðýn tepesinden ufka baktýðým günlerin birinde; bilge adam gene beni ziyarete gelmiþ ve sakalýný sývazlamýþtý;
''Evlat'' demiþti, ''Bu kadar düþünmek seni öldürür.''
Gözlerimdeki düþ perdesi kalktýðýnda önümdeki kamyonu gördüm, ben ölmeden önce sadece düþünüyordum...