acaba..gözyaþlarýmý içime doðru akýtabilirmiyim
keþke gözyaþlarým içime aksa da
alýp götürse ruhumdaki ateþi
ben razýyým ruuhmun küllerine
yeterki acýnýn ateþi artýk sönsün..

ruhum eziliyor..
ruhum yanýyor..
büyük bir suskunlukla haykýrýyorum bunu,
artýk herþey aðýr gelmeye baþladý
ruhum eziliyor..

herþey ama herþey ruhumda saklý
yangýnda kurtalýcak ilk þey ruhumken
ben onu kendi yangýnýna terkediyorum
ama hissediyorum
birþeyler acýyo içimde
acýdýkça gözlerim aðlýyor
gözlerim kan çanaðý,yaþlar tükendi
artýk kanakýcak gibi
tek suçlu benim
herþeyi ruhuma hapsettim

ve þimdi o yangýndan kurtarýlamaycak kadar aðýr...
baðýrmaya baþladým ama hala sessiz ortalýk
yalvarýyorum
diyemiyorum derdimi kimseye
çünkü derdim ne bilmiyorum.
kafamý karýþtýran sensin
neden bu kadar içimdesin?
neden bana bu kadar acý veriyorsun?
neden söküp atamýyorum seni?
ruhumu kurcalýyorsun.
hayýr hayýr..
senin yüzünden deðil bunlar..
sakýn çýkma ruhumdan
tek bilmek istediðim neden bu kadar içimdesin
öle bir iþledinki kendime vercek yer kalmadý!