Yaðmur yaðýyordu þehre
Aralýksýz
Susuzdum yanýyordum
Dudaklarým kavrulmuþtu
Ve ben çok üþüyordum
Yaðmur kenti yakýyordu
Ben donuyordum
Ve Deðdiðim tüm yerleri kurutuyordu ateþim

Tevekkülle anlatýlmýþ bir hikaye gibi gelip duruyordun karþýmda
Sen ve tüm þehir uyuyordu
Ben senden uzak kavuþamýyordum
Sen benden uzak kavuþmak istemiyordun
Yinede öfkemle birlikte gelip durmuþtun karþýma
Saat sýfýr iki beþti
Uykulu ve yorgun
Uyu-yamýyordum
Kurttun,
Kurtlar sofrasýndaydýn
Sen onlarý
Sen seni
onlar seni yiyordu
beni de yiyordunuz acýmasýz

yaðmur yaðýyordu þehre
toprak kokusu yoktu
insan yaðýyordu üzerine
yoktum ama biliyordum
korkmuyordun
korkman için gerekçende yoktu

bir film gibiydin
bütün baþ oyuncularý sen oynuyordun
bende figüranlara figüranlýk ediyordum sinemanda
hiçbir filimin de konuþma hakkým olmadý
gereksiz bir rolde dekordum iþte

yaðmur yaðýyordu þehre
yaðmur göz yaþlarýmla yaðýyordu þehre
bütün su kanallarý dolmuþtu
gözlerimde dolmuþtu
kaldýrdýðýn her kadehte
göz yaþýmý içiyordun

son yalnýzlýk þiirimi yazdýðýmda
kente yaðmur yaðýyordu
zilzurna mutsuzdum iþte



ellerin pamuk gibiydi
ellerim nasýrlaþmýþtý yüreðimi tutmaktan
ben aðlýyordum
sen gülüyordun
annem aðlýyordu
annen gülüyordu

kenti yaðmur istila etmiþti
son yalnýzlýk þiirim kanýyordu
yüreðim paslýydý yazamýyordum