Seni, senin bilmediðin gecelerde sevdim.
Adýna þiirler ve þarkýlar dizdim bir baþýma
Sensizdim

Kimsenin duymadýðý bir ses tonuyla haykýrdým sevdâmý.
Kimliði belirsiz bir aþk taþýyordum koynumda, o kadar.
Ne senin haberin vardý,
Ne benim dermaným…

Seni sevmeyi içimde yeþertirken, biliyordum
Ipýssýz çöllerin mahkûmu olacaðýmý.

Bir toz olabilseydim eðer,
Bir rûzigâr
Samyeli gibi esebilseydim pencerenden
Usulca uyandýrsaydým seni
Belki o zaman
Bu kadar telefon direðine raðmen anlatamadýðým sevgimi
Ýlân edebilirdim sessizce !

Ve korkuyorum, bir gün
Çocuk mezarlýðýnda kaybedilmiþçesine
Kimliði belirsiz bir aþk bulacaklar.
Gecenin en iþlek caddesinde,
Adýný sayýklayan.

Kapýný açtýðýnda bulacaksýn kalbimi
Öyle kalakalacaðýz ikimiz de.
Sen yine umarsýz ve masum,
Ben yine hayâlleri yarým kalan…


29.06.2004
saat: 04.49
ankara