Geceler Halden Anlamaz
Ben geceleri severim. Bana kendimi yaþamak, kendi sesimi dinlemek için gündüzlerden daha cömert davranýyor. Daha dingin, daha duru ve yalnýz olabiliyorum. Þimdi aklýma gelmeyen, söyleyemediðim binlerce baþka nedenden ötürü ben geceleri daha çok seviyorum.
Gündüzler daha kalabalýk ve yorucudur. Yetiþmesi gereken iþler, amansýz bir koþturmaca vardýr. Kendime soluk alacak kadar bile zaman ayýramam. Sanki gündüzlerim hep baþkasýnýndýr. Benim olmayan, bana eziyet olarak verilmiþ zamanlar gibidir. Oysa geceler sabaha kadar benimdir. O zifiri karanlýða, karanlýkla birlikte geçirdiðim zamanlara kimse elini uzatamaz. Çelik bir zýrh gibi beni bütün dünyadan korur. Ýþte o saatlerde ben bir baþýma kalabilirim. Kendimle baþ baþa ve kendime çok yakýn olmak hoþuma gider. Bu yüzden iþte ben geceleri daha çok seviyorum.
Gecelerin zamaný daha sahici sanki. Yaþadýðýmý ancak geceleri anlayabiliyorum. Karanlýk bütün rezilliði örtüyor. Eski binalarý, yýkýntýlarý, çöpleri ve bütün çirkinlikleri saklýyor. Bir otobüs terminalindeyim diyelim. Yada istasyonda, vapur iskelesinde filan. Birlikte otobüs, vapur yada tren beklediðim insanlarý kendime daha yakýn buluyorum. Geceleri insanlarýn görünüþü bana daha sýcak, daha baþka, daha güzel geliyor. Kendimle yüksek sesle konuþmak, baðýra çaðýra þarkýlar söylemek, deli, uçuk kaçýk bir þey olmak bile geceleri bana daha olaðan geliyor. Geceleri daha çok kendim olabiliyorum.
Geceleri gündüzlerden daha çok severim. Sabahtan akþama kadar insan ve araba kaynayan caddeler karanlýk çökünce rahat bir nefes alýr. Gündüzün telaþý bizi oradan oraya savurur. Evimizin bulunduðu sokaktaki tesbih aðaçlarýnýn çiçek açtýðýný, borazan sarmaþýklarýnýn bahçe duvarlarýndan aþaðýya uzadýðýný, teneke kutulara ekilmiþ fesleðenlerin çiçeklenmeye baþladýðýný sokaklara karanlýk çökerken, akþamlarý iþten dönerken fark ederim.Gündüzün telaþý bütün güzellikleri bizden saklar. Kediler bile sokaklarda sadece gece olunca rahat rahat dolaþabilirler. Gece, siyah kadife bir örtü gibidir. Yumuþak, pürüzsüz ve kaygan. Gece güzel bir kadýn gibidir. Güzel ve baþtan çýkarýcý…Geceyi sevmek için daha binlerce nedenim var.
Geceleri böyle tutkuyla anlatan, sýcacýk ve kendine yakýn bulan baþka birini hiç tanýmadým. “Sen geceyi mi, yoksa gündüzü mü daha çok seversin ?” diye sorduðum kiþiler genellikle bir tercih yapmanýn uzaðýnda durmayý seçerler. Yuvarlak ve çok beklediðiniz cümlelerle yanýt verirler. “Gecenin de gündüzün de kendine göre güzel yanlarý vardýr.” türünde birkaç cümle söyleyip geçiþtirirler. O tam anlamýyla gece yaþamayý seçen, yaþadýðýný duyumsayan birisiydi. Ben yaþamak için gündüzü, kendime eziyet etmek için geceyi beklerim. Keþke hiç gece olmasa, güneþ daðlarýn ardýna kaçýp saklanmasa. Akþama doðru güneþ biraz solgunlaþsýn ama gece yerine yeniden serin bir sabah baþlasýn.
Çünkü gece hep çok uzun ve sýkýntýlýdýr. Gün içinde aklýmdan uzak tutmayý baþardýðým her þey karanlýðýn içinden çýkýp koþarak gelir. Nefes almama bile fýrsat tanýmadan üzerime çullanýr… Belleðimin uzaklarýna attýðým, gizlediðim , unutmaya çalýþtýðým binlerce konuda bana hesap sorar.. Karanlýk insana kaçacak delik, gidecek yer býrakmaz. Evin, sokaklarýn ve kentin en kuytularýna köþelerine kadar sokulur. Yýldýzlar solmaya baþlamadan, sabah olmadan huzur bulamam.
Karanlýk önce benim gözlerimi baðlar. Sonra da kollarým ve ayaklarýmý. Beni çaresiz, yapayalnýz ve kimsesiz býrakýr. Bütün sokaklar tutulmuþ, bütün yollar kapatýlmýþ gibi hissederim. Korkularýmý ve kaygýlarýmý çaðýrýr. Gece, o sonsuz ve sýnýrsýz karanlýk canýmý acýtýr. Büyük bir iþtahla acýlarýmý kanatýr. Bütün þarkýlarý hüzün ve ayrýlýklar üzerinedir. Üþürüm…
Bu þehre karanlýk çökünce seni düþünürüm. Sen de benim kadar yalnýzsýn. Karanlýklarla kuþatýlmýþ ve çaresizsin. Kendini teselli edecek nedenler bulamýyorsun. “Onun için geceleri sýk sýk aðladýðýný bile bilmiyor. Bilmediði daha iyi, o zaten sulu gözlü kadýnlarý sevmezdi” diye düþünüyorsun. Sadece yarým þiþe þarabýn var. Seni sabaha çýkaracak sadece yarým þiþe þarap. Küçük küçük yudumlarla içiyorsun. Yine gözlerin kan çanaðý gibi kýpkýrmýzý ve baþýnda kocaman bir aðrý var. Yine uykusuz, bitkin ve sarhoþ yeni bir sabahý bekliyorsun.
Ben geceleri hiç bir zaman sevemedim. Daðlarý, denizleri, ormanlarý ve çölleri örten karanlýk kimsesizliðimi saklayamaz. Her fýrsatta gelir yüzüme vurur. Bir geceliðine bile olsa gözlerim kendiliðinden kapansýn. Farkýna bile varmadan derin bir uykuya dalayým isterim. Yatakta saatlerce dönüp durmadan, kalkýp defalarca sigara içmeden, uzandýðým kanepede kendimden geçebilmeyi isterim. Uyuyabilmek için her yolu denedim. Koyunlarý saymak, bal karýþtýrýlmýþ süt içmek, kitap okumak, ýlýk duþ almak… Okuduðum yada baþkalarýndan dinlediðim her þeyi… Hiç biri gece ve uyku ile beni barýþtýramadý.
Bu gece ay var. Balkona çýktým. Ay ýþýðý sahildeki aðaçlardan baþlayarak limanýn ortasýna kadar uzanan altýn rengi bir yol olmuþ. Dolunay ýþýltýlý ipliklerle çok güzel bir yaz gecesini kocaman denizin üzerine ilmek ilmek iþliyor. Siyah dalgalara yaðan pýrýltýdan arta kalan sisli bir aydýnlýk þehrin üzerine düþüyor. Sokak lambalarýyla birlikte ay ýþýðý evlerin, sokaklarýn, kale burçlarýnýn siluetini kalýn uçlu bir kalem gibi çiziyor. Gece ve ay sihirli elleriyle bu kenti, denizi ve geceyi eþsiz bir tablo gibi yeniden yaratýyor. Ben yine uykusuzum. Uykusuzluk gözlerime iðneler batýrýyor.
Bütün bu güzelliðe raðmen ben yine uykusuz ve yorgunum. Uyumak istiyorum. Þimdi bir öðlen vakti düþlüyorum. Haziran ortasýnda sýcak bir öðle üzeri. Kestane bir kayýk denizin ortasýnda hafif hafif oynaþýyor. Bir ayaðým kenarýndan sarkýp denize uzanmýþ. Ben kayýðý gölgeleyen kirli beyaz bir tentenin altýnda uyuyorum. Sahilde küçük bir kulübeye de razýyým. Dalga gelip çakýllarda yuvarlansýn. Hiç susmasýn yeter.
Deniz , kayýk, dalga filan yok diyelim. Kocaman bir ovanýn, ekinleri henüz biçilmemiþ bir tarlanýn ortasýndayým. Daðlar uzaktan düþ gibi belli belirsiz görünüyor. Yeni yeni olgunlaþan baþaklar aþaðýya doðru eðilmiþ. Bu kocaman yeþil denizinin ortasýnda eðri büðrü bir ahlat aðacý var. Bütün tarlalar ve Haziran gelinciklerle kýrmýzýya boyanmýþ. Üzerimden küçük sürüler halinde üveyikler uçuyor. Tarla kuþlarýnýn ve serçelerin sesleriyle, gelinciklerin kýrmýzýsýyla iyice afyona dönüþen o öðle üzeri ben ahlat aðacýnýn altýnda uyuyorum. Sokakta oyundan yorgun düþmüþ bir çocuðun, akþam yemeðini bekleyemeden uykuya teslim olmasý, yenilmesi tadýnda huzurlu ve derin bir uykudayým.
Uykusuz gecelerin hepsi uzundur. Koyu karanlýk ve gecenin ýssýz saatleri bizi kendimizle hesaplaþmaya çaðýrýr. “Bu gece gelmesem olmaz mý? Gel, bu gece de beni kendi halime býrak. Kanepenin üzerinde kývrýlýp yatayým.”diyemezsiniz. O ne halden, ne de sözden anlar. Birikmiþ bütün piþmanlýklarýmýzý, yenilgilerimizi, kucaðýmýza býrakýp gider.
Gecenin ilerleyen saatlerinde seni düþünüyorum. Neden her þeyi yerle bir edip gittiðimi sana anlatmadým. Sen benim için her þey çok kolay oldu sanýyorsun. Sadece haklý olduðunu düþünmeni istedim. “Ben elimden geleni yaptým. O beni zaten sevmedi. Benim sevdiðimin onda biri kadar bile sevmedi.” diyebilmenin rahatlýðýný sana býraktým. Sana hiçbir zaman tenime sindiðini, kanýma karýþtýðýný söyleyemedim. Söylesem de o fýrtýnanýn ortasýnda nasýlsa beni anlamayacaktýn. “Konuþulacak ne kaldý ki? Bitti iþte. Buraya kadarmýþ.”diyebildim. Kestirip atmayý, en aceleci sonu yaratmayý, bir oldu bittinin kolaycýlýðýna saklanmayý seçtim.
Ben güneþin altýnda yaþananlarýn çið gerçekliðini karanlýðýn illüzyonlarýna tercih ederim. Gece günah tadýnda, þehvet kývamýnda bir þeydir. Karanlýk saatler hýrsýzlara arkadaþlýk eder. Katilleri ve fahiþeleri, ihaneti ve cinneti gizler. Gece hain bir pusu, kör bir tuzaktýr.