Biliyor musunuz...?   Aslýnda biz Donkiþot gibi hayatýn yel deðirmenine anlamsýz ca karþý koymaya çalýþýyoruz. Bu gece kararýmý bir kez daha verdim ki ne sen,ne de ben bu hayatý, yaþamý deðiþtiremeyiz. Yapabileceðimiz tek ve en güzel þey, yaþamýn verdiði tüm olumsuz lara karþý Pollyana olmak olurdu her halde. Neden böyle anlamsýzca yazýp- çizdiðimi bende bilmiyorum aslýnda. Bu gece sanki bir dalým kýrýk. Penceremi açýp, gecenin bu saatinde haykýrmak geliyor içimden. Bir þeyler söylemek adýna deðil, sadece ve sadece baðýrmýþ olmak ve bu gece yüreðimi sýkýþtýðý o dapdaracýk odadan kurtarmak için. Birileri duyar mý? Bilmiyorum. Ya da ne fark eder ki duysalarda, benim ne demek istediðimi çýðlýðýmýn içinden bulabilirler mi? Bizde yapmamýþ mýyýzdýr sanki bunu? Ýlk çýðlýk atan ben olmayacaðýmdýr eminim bu gece. Daha önce eminim baþkalarý da olmuþtur. Ve yakaladýklarý tek þey NEDEN? sorusu olmuþtur. HAYIR! ben cevap vermek istemiyorum bu gece. Ben, ben söylemeden, onlar sormadan beni anlayacak bir dost istiyorum bu gece.   Odamdayým ve her zaman ki gibi burasý çok soðuk. Yüreðim öyle küçüldü, öyle küçüldü ki, bedenimde bir yerler de kaybolup yok oldu sanki önce. Sonra büyüdü, büyüdü ve içime sýðmaz oldu. Acaba soðuk mu buna sebep? Yok yok deðil. Sadece bu gece yüreðimin kafasý karma karýþýk, ne yapmasý gerektiðini, ne düþünmesi gerektiðini bilmiyor. Aslýnda biliyor ve söylüyor " Gerçeklerden kaçamayýz"     Bu hayat böyle zalim oldukça, bu beden böyle güçsüz kaldýkça, bu yürek böyle çaresizce boyun büktükçe bu keþmekeþ, bu süregeliþ, bu banal gidiþ deðiþmez. Ha bunlarý neden anlatýyorum þimdi bilmiyorum. Demiþtim ya, bazen düþünmekte istemiyorum. Sadece ve sadece anlatmak istediðim için yazdým demek öyle hoþuma gidiyor ki anlatamam.   Sadece bu gece önümden kaldýrdýðým o duvarlarýn hayali tekrar belirdi, belki de korkuyorum. Bilmiyorum. Bilmiyorum.   BÝLMEK ÝSTEMÝYOR OLUÞU KABULLENMEK ÝSTÝYORUM!