Öylesine alýþtým ki sana yazmaya.
Bir de þunu fark ettim ki; belki herkes için deðil ama benim için böyle..Ben sözsel ifade ile kendimi tam anlamý ile ifade edemiyorum sanýrým. Yani duygularýn ayný þekli ile sözlere anýnda aktarýlmasýnda ki zorluðu, kelimeleri þu beyaz kaðýda aktarýrken yaþamýyorum.
     Yani kalemimin ucunda çok daha özgür, çok daha hürüm.
     Odamdayým. Sekreterlik. Camýmý sýký sýký kapadým. Araba, insan sesleri, tam da yol üzeri. ÝSTEMÝYORUM! Radyoyu da kapadým, bu gün caným müzikte dinlemek istemiyor. Þu saat oldu, yaþam da sanki arzuladýðým sessizliðe ayak uyduruyor, daha bir ya da birkaç kiþi uðradý odama. Onlarda sessiz.. Bizim memur Ahmet bey kapýmýn hemen dýþýnda ki masada Necdet bey ile sohbet ediyor. “Þiiitttt! Sessiz ol” demek istiyorum. OLMAZ KÝ!
     Bu gün yüreðimde sessiz. Garip bir þeyler düþünüyor bu gün yüreðim. Köþesine çekilmiþ, yalnýz, çaresiz, kimsesiz…Bir þeyler var, biliyor, yada hissediyor, eksik bir þeyler var, o sürekli tamamlanamayan jengýl gibi bir taþ sürekli eksik, tamamlandýkça oradan birileri bir þeyleri alýyor, çalýyor…
     Bu gün yüreðimin kafasý karma karýþýk..
     Neden zamanýnda, yaþanýrken her þey anýnda, bir el çabukluðunda, bir atiklik, bir hýzda alýnýrken, çalýnýrken fark edemiyor. Biliyor bir þey var, yada bir þeyler, belki de BEN! O içimde ki minik, elde edilmiþ küçük kýpýrtýlar çalýnýrken neden fark edemiyor. Fark ettiðinde ise geç, çok geç kalýyor. O eksik bir þeyler hep olacak biliyor.
     Bir þeyler var hissediyorum, yanlýþ giden bir þeyler var sanki yaþamýmda. Kahin deðilim ama hissediyorum, bir pus iniyor sanki yüreðime, bir karanlýk basýyor sanki düþüncelerime, nasýl anlatsam, içim, kalbim..Küçüldü, küçüldü önce, sýkýþtý kaldý. Sonra büyüdü, büyüdü! Bu beden yetmiyor onu saklamaya, korumaya, taþýmaya.. Sanki yaþam dört odalý bir ev ve ben bu evin en ýssýz, nem kokan, rutubet kokan dar ve karanlýk odasýnda yaþýyorum. Sanki þey gibiyim? Nasýl desem, düþünüyorum ama buna da bir isim bulamýyorum.
     Sanki…ne bileyim..Sanki bir dilek tohumu gibi hissediyorum kendimi. Bilirsin deðil mi dilek tohumunu , hani þöyle -*- bir þeydir. Havada uçuþur. Onu yakalarýz, kör inancýmýzla bir dilek diler, tekrar üfleriz. Hah! Ýþte onun gibiyim.
     Sanki yaþamda öylece býrakývermiþim kendimi. Rüzgar nereye iterse savuruyor beni þu günlerde. Umurumda mý? Deðil. Öyle býrakmýþým kendimi. Anlamsýzca yaþýyorum, yürüyorum, soluyorum, görüyorum,tutuyorum. Bunlarý ben yapmýyorum. Týpký bedende oluþan o ani tik’ ler gibi istem dýþý, sadece yapmak adýna, yaþamak adýna yapýyorum.
     Bu gün havada çok garip..
     Mevsim kýþ; ama Sonbahar olmuþ!
     Mevsim Kýþ; ama boðuk bir ýlýklýk hakim havaya!
     Mevsim Kýþ; bir nem bir pusun içinde berraklýk saklý, gizli, kuytu köþelerde!
     Mevsim Kýþ; iþte tam karþýdaki þu aðaç, hala mevsime inat edercesine yapraklarýný saklýyor bedeninde.
     O aðaç ki, tekdüze bir canlý iken inatla direniyor yaþama, mücadele veriyor. Ben ise benken, ben ise bir canken, ben ise insanken bir dilek tohumu gibi, ne kadar anlamsýz, mücadelesiz yaþýyorum þu son zamanlarda.
     O inatla mücadele ettiðim erdemlerim dahi..þimdi bakýyorum da hani?.. Hani nerede? Onlardan bile kendi kendime, emrivaki vazgeçer oldum.
     Neden? Suçlama güdüsünden. Sevdamý suçlama güdüsünden. O katýksýz sevdamý suçlama.
     Bu gün yaþama konuðum ben. Penceremden kýþa inat sýzan mahçup gün ýþýðý yorgun ruhumu okþuyor. Omuzlarým düþmüþ, baþým eðik, gözlerim isteksizce dalýp gidiyor.
     Saðdan soldan, dört bir tarafýmdan bilinmezlik sýzýyor, kan gibi, karanlýk gibi, nem gibi hücrelerime. Sorular, sorular..Koþuyorum sanki, çýlgýnca koþuyorum. Kaçmak deðil maksadým, açýkçasý baþka bir þey, ne olduðunu bende bilmiyorum.
     Sanki koþtukça, saatin akrebi, yelkovaný da benimle koþuyor. Görüyorum. Anlýyorum. Bu kez, duruyorum. Ýleriside korkutuyor beni. O durduðum yerde yakalanýyorum bilinmezliðe. Ne yapacaðýmý bilmiyorum. Dursam olmuyor, koþsam olmuyor…
Sonra adý geliyor aklýma sevdiðimin, belki de sevdiðim sandýðýmýn. Ne hissettiðimi, ne hissedeceðimi de bilmiyorum. O gün ýþýðý daha bir aydýnlanýyor. Huzur sýzýyor gizlice penceremden. Yine korkuyorum, bu, gün ýþýðýmý bilmiyorum! Ya deðilse? Ya oda beni aldatýyorsa? Ya oda sahte ise? Onu da býrakmak, bir öncesi kadar kolay olur mu bilmiyorum. Týpký tüm bilinmezlerim gibi. Korkuyorum ki gün gelecek mutluluk adýna bir þeyler yaparken, bunu amaçlarken ÝÇÝMDEKÝ UMUT IÞIÐI KARANLIÐA KARIÞIP GÝDECEK!