Yüzleþiyorum iþte sevgili okurumla, yani seninle...
Bilgisayarýmýn baþýna geçtim, sevgili okurum. Ýçimde tuhaf bir mutluluk ve hoþluk duygusuyla televizyonun baþýndan kalkmýþtým. Televizyonda Travis adlý çok sevdiðim bir grubun konserini izlemiþtim... Ve biliyor musun sevgili okurum? Onlarýn müziðinin içimde yarattýðý hisler benim bir Parýltý’yý görmemi, Karanlýktaki Aydýnlýk’ý keþfetmemi ve daha nice þeyleri saðlamýþtý.
Þimdi, sevgili okurum, içimdeki iþte bu garip duyguyla (tam olarak mutluluk ve hoþluk sayýlamaz bu içimdeki çünkü, dünyanýn farkýna, dünyanýn güzelliklerinin de olabileceðinin farkýna varmak diyebiliriz bence buna) bir öykü yazmaktý kafamdaki. Mutlu bir öykü, karanlýðýn içinden güzel þeyleri seçmemi saðlayacak, belki sonu kötü bitecek ama sonuna gelene kadar yazaný ve okuyaný mutlu edecek bir öykü yazmaktý.
Ama biliyor musun sevgili okurum? Yazamadým bunu. Niyeyse seninle konuþmak çok daha fazla hoþuma gidiyor þu anda.. Ne de olsa en karanlýk ruh halimde ve en sevgili anýmda düþündüðüm, duyumsadýðým her þeyimi paylaþtým seninle, en azýndan ulaþtýrmak için çabaladým sana. Ve inanýyorum ki, okudun bunlarýn büyük bir kýsmýný, eðer bu yazýyý da okuyacak kadar vaktin varsa, diðer hepsi için de vardýr, olmuþtur, mutlaka, umarým.
Ýçimde Travis’in melodileri devam ediyor sevgili okurum. Ha, bu arada... Unutmuþum sana Travis’in bana Yeþil Þey’lere, Mavi Þey’lere ve Siyah Þey’lere olan dikkatimi kazandýrdýðýný söylemeyi... Ama artýk söyledim sevgili okurum. Ve içten içe inanýyorum ki, benim bütün duygularýmý paylaþabildiðim birisin sen. Yazdýklarýmý, þu an yazdýðýmý okuman bile yeter aslýnda buna.
Boþ konuþuyorum, sevgili okurum, ben de biliyorum bunu. Ama arada sýrada edebi ve karmakarýþýk cümlelerden uzaklaþmak, virgüllerimle insanlarýn kafasýný karýþtýrýp daðýtmamak ve dünyanýn... gerçekten olanlarýn farkýnda olan, kafasý bulutlarýn üstünde yeni dünyalar arayan bir insan olmadýðýmý belirtmek istiyorum sana.
Ama biliyor musun, sevgili okurum? Baþaramýyorum sanýrým bunu... :)
Belki de bulduðum dünya, bulutlarýn üstüne baþýmý uzatmýþken, (bak, yine abuk subuk cümleler kurmaya baþladým) þu an üstünde yaþadýðýmýz ve havasýný soluduðumuz küçük ve çook çok uzaklardan masmavi görünen kürecik... Bunu çok düþündüm sana bunu yazarken, yazarken düþünüyor insan, bilirsin sevgili okurum... Ve sanýrým cevap bu.
Sana bitirdiðim ilk romanýmdan beri, içten bir þekilde, içten ve dýþtan böyle sesleniyorum, sevgili okurum diyorum. Belki þimdiye kadar hiç duymadýn, belki de çok iyi biliyor ve þu an gülümsüyorsun... Ama artýk öðrendin iþte, bilmiyorduysan bile. Bilmiyorduysan bile gülümser misin? Gülümsemek güzel yapar insaný, içini açar en mutsuz anýnda bile iþe yarar... Tavsiye ederim... Aklýnda bulunsun...
Bir öykü yazmak isterdim, ama yeni bir öyküye baþladým sevgili okurum ve onu bitirmeden yeni bir þey yaratma isteðimi bastýrmak istiyorum. Yeni öykünün konusuna gelince... Gerçi bittiði vakit okuyacaðýna inanýyorum ama açayim sana biraz olaylarý... Dünyaya inen, kanatlarý alýnmýþ bir melekle ilgili.. Yo, meleðin bir suç falan iþlediðini düþünme, sadece biraz aptal davranmýþtý. Ýnsanlara acýmýþ, kendini onlardan üstün bir noktaya yerleþtirmiþti. Herþeyin yaratýcýsý Güç’ün yanýndayken... E, tabii Güç de onu dünyaya gönderip yanýldýðýný anlamasýný saðlamaya karar verdi... Hakký da var yani...
Sen ne de çok biliyorsun öyle cennet iþlerini falan diye düþünüyorsan, ben seni durdurmadan önce düþünmekten öyle, vaz geç (bak, belki de tekrar okunmasý ve anlaþýlmasý gereken bir cümle daha... ama silmeyeceðim, yarattýðým hiç bir þeyi insanlardan saklamam veya deðiþtirmem ben.. hani çok iyi bir öykü olur da elalemin önüne sunulmadan önce üzerinden geçilmesi gerekir, imla hatalarý toparlanýr, o baþka..) . Tekrar parantezi kapatýp konuya dönüyorum, sevgili okurum. Kahramanýmýz Melek haným (dünyada insanlarýn hepsinin kendine has adlarýnýn olduðunu öðrenince kendisi kendine taktý bu adý... tabii onu ‘haným’ diye çaðýran þu andan önce ve sonra bir tek kiþi olacaðým ben belki de) tekrar cennete dönmek için... Aslýnda orasý cennet deðil de Öbür Dünya diye geçiyor öyküde, aramýzda kalsýn.. Ölümden sonra varsa eðer bir þey, insaný yargýlamayan bir baþka dünya olduðuna inandýðýmý sanýyorum ben. En azýndan bu öyküyü yazarken öyle... Yoksa görüþlerim sürekli deðiþiyor, haberin olsun...
Neyse, oraya dönmek için kötülüðün ele geçirdiði bir þeye iyiliði geri vermesi gerek.. Ve Melek bunu baþarmaya çalýþýyor... Bir de Çaðrý ile Can var tabi, arkadaþlarý.. Devreye bir de Zeynep girecek belki... Henüz karar veremedim... Ama ben fazla konuþuyorum, deðil mi, sevgili okurum? Yani fazla konuþtuðum kesin ama ben öyküm hakkýnda fazla konuþtuðumu söylemek istemiþtim... Susmalý ve bekletmeliyim ki, bu saçmalýðý yazdýktan sonra bu kýz daha neler yazdý? falan diye düþünebil sen.. Deðil mi?
Öyküler... Birbirini kovalýyor, týpký bir günlük gibi geliyor bazen. Bunlarý sana niye söylediðimi bilmiyorum, sevgili okurum, ama paylaþmak istedim seninle. Ne de olsa en karanlýk duygularýmý bile paylaþtým, ucundan döndüðüm yanlýþ adýmlarý anlattým belki de sana... Bir midye kabuðundan engin bir dünya çýkarttým ve serdim önüne...
Ya, kendimi fazla düþünüyor olabilirim ama, senin okuman için bulduðum bütün bu þeyler, elbet bulurken beni de mutlu etti ama... Yoruyor biraz tabii... Aslýnda iþte tam bu nedenle yazýyorum belki de þu an, þu saniye, þu metni..
Travis devam ediyor kafamýn içinde...
Ben de devam edeceðim defterleri bitire bitire...
Fazla uzatmaya gerek yok gibime geliyor. Ama yine de uzatacaðýmýn farkýndayým, çünkü bir sayfadan kýsa süren þeyler yazmak artýk beni tatmin etmiyor. Hani büyük yol almýþým da artýk bir sayfalýk þeyler yazmak geçmiþte kalmýþ gibi konuþtum, ya da yazdým ama öyle deðil aslýnda, yanlýþ anlama sevgili okurum. Sadece ortaya insanlarla paylaþmak ve baþ aðrýtmak için attýðým bir yazýnýn daha uzun olmasý gerektiðine inanýyorum... Niye diye sorma, öylesi hoþuma gidiyor iþte. Senin de hoþuna gitmez mi? Gitmiyor mu? Gidiyor mu?
Ya, gerçekten çenemin düþtüðü bir günün ardýnda rastladýn bana biliyor musun? Karþýmda hangi çok sevgili okurumun olduðunu bilmiyorum, umuyorum ki hepsi var þu anda.. Hehe.. Nerde o günler...
Umuyorum ki bunu okuduktan sonra (burada bir parantez daha, “bunu” yazarken en baþta “bu saçmalýðý” yazmayý düþündüm... ama yazmadan vaz geçtim, bunun bir “saçmalýk” olup olmadýðýna lütfen sen karar ver, sevgili okurum, ben bir kez verdim nasýl olsa... Üstelersem senin “bu” yazý konusunda düþünmeni ve kendi kararýný vermeni engellemiþ olurum çünkü, belki...) nasýl karýþýk bir kafamýn olduðunu anlayabilirsin. Gerçi þu noktaya kadar kafamýn karýþýk olduðunu kocaman bir sayfa boyunca hiç söylememiþtim ama artýk biliyorsun iþte. Ya da anlamýþ olabilirsin de daha önceden, senden bekleyebilirim bunu...
Aslýnda kafam hep karýþýk deðil ve sürekli karýþýk. Yani hani insanlar kafalarýnýn karýþýk olduðunu söyleyince bunu olumsuz bir duyguymuþ gibi paylaþýrlar ya yanlarýndakilerle... Bu öyle deðil iþte. Yani kafamýn karýþtýðýný olumsuz bir duygu olarak paylaþtýðým anlar da oldu, ama kafamýn hep karýþýk olmasýnýn nedeni bu deðil. Þimdi kafam olumlu bir þekilde karýþýk...
Kafam sürekli karýþýk çünkü içinde sanýrým çok þey var. Belki herkeste var bu kadar çok þey ama bilemiyorum, seni bilemem sevgili okurum, ama ben dayanamýyorum. Bir þekilde dökmek gerekiyor içindeki þeyleri ortaya, boþaltmak kafayý... Ama yýlýyor mu o þeyler? Hayýr.. Daha da kalabalýk bir ordu halinde geri dönüyorlar kafama... Ve bu her yere yanýmda bir defter taþýmaktan vazgeçene kadar yaþayacaðým bir sorun sanýrým..
Daðýnýk bir düzen var içerde, kafamýn içinde... Ve kocaman bir giysi dolabý gibi orasý. Bir çorabýn içinde bir gravat, veya ceketin cebinde bir eldiven.. Veya bir pantolonun içinde bir t-shirt falan bulabilirsin sanki orada... Yani burada... Sen bilmezsin ama, hepsinin planlý ve düzenli bir þekilde konulduðunu oraya.. Böyle bir yer iþte kafam. Çekmecelerde bir ton öykü var, çekmecelere gizli gizli giren gündelik olaylarla da öykülerle pekiþiyorlar.. Ve bir an geliyor.. BUM! patlýyorlar...
Ya, biliyor musun, sevgili okurum? Kendim hakkýnda konuþmayý sevmiyorum ben, bunu biliyorsundur belki, ama kendim hakkýnda konuþurken hazýr, bunu tekrarlayayim dedim. Kendim hakkýnda konuþmayý sevmem ama yaklaþýk bir buçuk sayfadýr yaptýðým baþka bir þey yok aslýnda. Sana hiç soru sormadým mesela. Soramadým. Cevaplayabileceksen bir ara haber ver de sorayým bir þeyler... Yazabilir misin bir öykü? soracaðým ilk þey bu olurdu. Herhangi bir þey hakkýnda.. yazabilir misin bir tane? konusunu sen seç, ama benim bu sorum üzerine yaz, yani bir nevi, dolaylý olarak benim için yazmýþ ol... Gerçi “benim için bir öykü yaz” lafýndan nefret ederim, ki sorulduðu zamanlar da olmuyor deðil. Bunu öyle alma ya... Nasýl al.. Valla bilmiyorum... Yaz iþte bir öykü! Amaan!
Nasýl susacaðýmý bilmiyorum, klavyenin üstünde parmaklarýmýn takýrdadýðýný duydukça mutlu oluyorum çünkü. Eskice bir klavyem var... Ve tuþlarý gerçekten fazla ses çýkartýyor. Belki de ben sert bastýðým için aslýnda... Bilemiyorum.
Nasýl susacaðýmý bilmiyorum, çünkü bu yazý iki sayfayý doldurma yolunda büyük bir hýzla ilerliyor. Aslýnda burada yazanlarýn iki sayfayý bulmasý beni ne ölçüde mutlu eder... Ýþte biliyor musun, sevgili okurum? Bunun cevabýný da bilemiyorum.
Susmam gerek...
Susmam gerek...
Ama nasýl?
Klavyeden çýkan takýrtýlarý seviyorum ve þimdi bu yazýyý seninle paylaþmadan önce bir kaç kez düzeltme amaçlý üst üste okumak istemiyorum doðrusu. Ama yine de yapmalýyým bunu...
Neyse... Böyle iþte, sevgili okurum...
Mutlu kal.
Tamam mý?























Gülümse hep...