Biliyor musun bazen acýyorum kendime. Ben çok eskilerde bir gün hissetmiþtim aþký. Zoraki hatýrlýyorum þimdilerde. Týpký çocuklukta bir gün yenen pastadan ne kadar az þey hatýrlarsan o kadar. Gözlerimi kapýyor ve o pasta tadý kadar anýmsýyorum. Biliyorum ki üzdüðüm birileri var ardýmda. Ýsteyerek ya da istemeyerek. Ne fark eder ki? Kýrdýðým, incittiðim birileri. Aþk ona saygý göstermediðim için cezalandýrýyor beni. Bazen her hangi bir yerde , zamanýn önemli olmadýðý bir anda, bakýþlara, tutuþlara, dokunuþlara, küçük sessiz cümlelere misafir oluyor ruhum ve o zaman, þu solumda bir yer gözlerini kapýyor ve anýmsýyor küçücükte olsa aþký. Ve ruhum bedenimin içinde nasýl aðlýyor, nasýl inliyor…Bazen caným yanýyor. Ve ne zaman ruhuma o çok istediði aþký vereceðimi söylesem, aþký kýrýyorum, aþký baþka ruhlarda incitiyorum. Birilerini arkam dönük gönderiyorum. Ne zamana kadar kýracaðým, inciteceðim o baþka ruhlarda saklý aþký, bilmiyorum. Biliyor musun? ben aþký unutmuþum ve gün geçtikçe gözlerimi kapadýðýmda, anýmsamakta çok zorlandýðým o tat gibi, aþkta da zorlanacaðým. Ve onu unutacaðým. Neden peki? Aþk herkesi mi cezalandýrýyor onu sahiplenmedikleri, kýrdýklarý, incittikleri, harcadýklarý için. Yoksa yalnýzca beni mi? Kendime acýyorum bu gece, týpký o diðer geceler gibi. Ben hiç kimseyi heyecanla beklemedim. Hiçbir dokunuþta yüreðim korkak ama huzurlu titremedi, hiç kimseyi delice özlemedim, hiçbir ismi sayýklamadým, hiç kimse için aðlamadým. Bunlar hep benim için hissedilendi. Ben benim için hissedileni kýskanarak izledim. Benim bildiðim tek þey sevmek. Ben hep sevmek tarafýný yaþadým. Anneyi, babayý, kardeþi yada çok sevilen yakýn arkadaþý sevmek gibi Aþk asla kapýmý çalmadý. Sevmek olgusu aþka izin vermeyecek belki de. Artýk biliyorum. Eskiden beklerdim. Þimdilerde beklemeyi de unutur oldum.
Aþk bana ne kadar uzaksa, ben ona sanki o kadar yakýnlaþabiliyorum. Önce sevgi sarýyor bütün ruhumu ve ben onu en yoðun yaþadýðým zamanlarýn birinde, bir sonrasýna bir adým atmaya cesaret edemiyorum. Ben asla aþýk olamam mavi. Ben sadece severim, sevmek olgusunu ruhumun tümüyle yaþarým. Ve ne zaman o son adýmý atsam, o “evet iþte” dediðim aþk beni alýr götürür her þeyle birlikte. Hatta ve hatta sevgimi de beraberinde alarak. Geriye hiç ama hiçbir þey kalmaz. Ýþte bu yüzden ben hap baþlangýçlarda kalmýþýmdýr. Ben hiçbir zaman devam edememiþimdir. Ve hep ardýmda üzgün, kýrgýn, incinmiþ ruhlar býrakmýþýmdýr. Ýþte bu yüzden aþk beni cezalandýrýyor.
Þimdi ben seni bu denli çok seviyorum ya mavi. Eðer yanýmda olsan, yakýnýmda olsan, eðer ben seninle o son adýmý da atmaya cesaret göstersem geriye hiçbir þey kalmayacak biliyorum, belki de böyle olmayacak ama hep böyle olmuþluðundan dolayý korkuyorum. Sana uzak kalmak isteyiþimin tek sebebi, tek nedeni buydu. Bu uzaklýk var oldukça ben seni hep ama hep seveceðim biliyorum.
Söyle mavi neden böyle? Söyle neden böyleyim ben? Aþký bu kadar özlüyorken neden onun en baþýnda kalýyorum ve bir adým dahi atamýyorum dersin? Aþk mý ruhuma küskün, yoksa ruhum mu aþka küsmüþte onun gelmesine izin vermiyor?
Birilerinin bende aþký yaþamasýndan nefret ediyorum inan. Kimse bana aþýk olmasýn istiyorum, bu beni mutlu etmek yerine üzüyor. Ben artýk o ruhlarda kendim yaþamak istiyorum aþký. Ben birilerine aþýk olmak istiyorum. Çünkü ne zaman biri bana aþýk olduðunu söylese, ben onunla birlikte aþký incitiyorum, kýrýyorum, aþký o ruhla birlikte geri gönderiyorum, hem ruhu, hem aþký üzüyorum ve bu yüzden aþk, yaþadýðý o ruh adýna beni cezalandýrýyor biliyorum. Bu yüzden kimse bana aþýk olmasýn istiyorum. Ben aþký yaþamak istiyorum ruhumda. Bu kez bende aþk kýrýlacak ve incinecek olsa bile….Bir kez…bir kez…
Ben gönül evime aldýðým hiç kimseye aþýk deðildim. Sadece seviyordum. Her zaman yalnýz olduðunu bilip, o gecenin balçýk saatlerinde hüzünlere gömülen ben belki arkada bir aþk olsaydý, bendeki aþký yüreklerinde bahar çiçekleri açtýrarak yaþayan ruhlardan asla bu kadar kolay vazgeçmezdim. Býrakmazdým. Mücadeleye dair cesareti bulabilirdim kendimde. Ama yoktu ve bu kadar kolay çekip gidebildim. Aþk için hep eksik bir þeyler vardý. Aslýnda ben deðildim, belki de benimle olandý aþký yüzeysel yaþayan. Aþký hafife almýþlýðý fark eden bense kaçan….