Anneme,
Onca zorluða katlanýp beni dokuz ay karnýnda taþýma yürekliliðini gösterdikten sonra,çetin
bir kýþ günü dünyaya gözlerimi açmamý saðlayan sevgili anneciðim.
Sen insanlarýn en sabýrlýsý,en cesuru,en sevgi dolu olanýsýn benim için.Yaðmur yaðdýðýnda yada
hava soðuk olduðunda,"aman oðlum üzerine kalýn bir þeyler giy,üþüme sakýn!"derken yaþadýðýn sevdaya hangi Leyla,hangi Mecnun ulaþabilir ki?.
Onlarýn aþký bile çok sahtekar kalýr seni görünce.
Ya o bakýþlarýn evden uzaklaþýp gittiðinde...
Görmüyorum sanma anne.Her ayrýlýþta son bir tebessüm,son bir söz,son bir sarýlýþ bekleyen o hüzünlü bakýþlarýný elbette ki görüyorum.Ama ne gelir elden.?Benim yüreðim senin ki kadar büyük deðil ki kendimi çiðneyip"gidiyorum" diyebileyim.
Benim için ne zorluklara katlandýðýnýda unutmuþ deðilim,biliyorum.
Hani bana "sen ne kadar büyüsende benim için hala çocuksun"diyordunda anlayamýyordum seni.Þimdi anlýyorum.
Nelere göðüs gerdin beni büyütürken.Çocukken aðlayýp seni her gece uykusuz býraktýðýmda,her türlü yaramazlýðýmda,büyüdüðümü sanýp eve geç gelmelerimde,bütün kaprislerimle karþýma çýktýðýmda bile ne çok sabrettin sen.
Evet anneciðim ben hala minicik bir çocuðum.
Böyle bir büyüklüðün,sabrýn sevginin karþýsýnda istesemde büyüyemem zaten.Hatýrlýyorumda küçükken her gece gelir,uyuduðumu sanýp üstümü örterdin.Uyumadýðým halde uyuyor numarasý yapýp üstümü örtmeni bana sevgiyle bakmaný beklerdim.
Sen olmazsan kim yapardý bunu,kim bakabilirdi senin kadar içten?..Hangi türkü anlatabilirdi senin özlemini.
Sen kocaman bir çýnar aðacýsýn bense sadece dalýna yuva yapmýþ minik bir serçeyim.Her gece ninniler söylüyorsun bana.Bense uçup gidiyorum baþka baharlara.Sen hep affedip yeniden kabul ediyorsun beni dallarýna...
ANNECÝÐÝM;
Bütün hatalarým,yaptýðým bütün kötü þeyler için milyonlarca kez özür diliyorum.Seni yeterince yazamadýðým içinde özür diliyorum.Hiç bir zamanda yazamayacaðým.
Çünkü seni kelimelere sýðdýramayacak kadar çok seviyorum...