Dün gece, yine seni aradým. Olmadýðýný bile bile aradým seni. Týpký geçenlerde kendimi kötü hissettiðimde yaptýðým gibi. Aradým seni. Yine o soðuk ses cevap verdi bana sen yerine. “Aradýðýnýz numara kullanýlmamaktadýr” evet, biliyorum kullanýlmýyor. Ama bu seni aradýðým gerçeðini deðiþtirmez.

Aradým seni. Geçen gün ulaþmayacaðýný bile bile mesaj gönderdiðim gibi. Ýletilemeyeceðini biliyordum mesajýmýn. Ýletilemedi de:)) Rapor geldi birkaç gün sonra. Ne yazýk! Halbuki ne çok isterdim “bu da geçecek, biliyorsun deðil mi?” diyen sesini duymayý.

Aradým seni canýmcým. Aradým seni. Telefonumdaki tüm kayýtlý numaralarýný silmek geldi içimden. Aradýðýmda bir dost kuytusuydun sen. Tüm numaralarýný silmeli. Elim varmýyor ki. Biliyorum, en ulaþýlmaz yerdesin. Artýk hiç olmayacaksýn dostum. Artýk “bu da geçecek, biliyorsun deðil mi?” diyemeyeceksin bana. Bir bilinmeyendesin. Ulaþýlmazlardasýn. Ulaþýlmayansýn.

Seni henüz özlemiþ deðilim, yanlýþ anlama beni. Ne zaman özlerim bilmiyorum. Hâlâ varlýðýný yanýmda hissediyorum ve özlemiyorum seni. Biliyorum, bu satýrlarý da okuyamayacaksýn. Belki rüzgara karýþýrda sana ulaþýr canýmcým.

Aradým seni. Ulaþýlmazlarda olduðunu bile bile aradým seni. Ulaþýlýr olsaydýn keþke. Keþke yine dost kuytuna sýðýnabileceðimi bilseydim. Bana yine akýl verebilseydin tüm olgunluðunla ve ciddiyetinle. Daha çok zamanlarýmýz olsaydý keþke dertleþmek için. Keþke biraz daha çok gülebilseydik yaþamýn bize yaptýklarýna. Keþke dostluðun yine benimle olabilseydi. Keþke þu iç çekmeler olmasaydý. Acý olmasaydý keþke.

Keþke… Keþke keþke kelimesini bilmese, öðrenmeseydik.

Aradým seni canýmcým. Ulaþýlmazlarda olduðunu bile bile aradým. Hepte arayacaðým. Arayacaðým seni yaþamýmda.

Aradým seni canýmcým...