çocukluðumdan dem vurdu aðustosböceði,
okul þarkýlarý söyledim sesinde;
'zeynebim, trenim, kýzýlýrmak' ezgisinde
gidip sýnýfýma girdim.

þu tahta tabure benim!
þu örtüsüz masa da...
dört kiþiydik, dört yanýnda:
ikimiz kýzdýk, ikimiz oðlan,
her sabah zil çalýnca
üst üste koyardýk minik ellerimizi,
yüreðimiz çarpardý kocaman...

boynumda yarýsý asýlý bir silgi,
usulca ona gitti ellerim...
yokluðun ama paylaþmanýn tadýnda
yarýsý kardeþimin.

þimdi nerdesin?

kalýnca bir defter açtým önüme;
yazýlar, sayýlar, çizgilerle dolu...
tek sýrasý atlanmamýþ...
lakin,
sevda denen þeyi yazmýyordu
hepsini sildim...

önlüðüm geldi aklýma
yakasý ay,
yamalarý yýldýz,
etekleri uçurtma...
gece gibi sýrtýma giydim!...

sonra,
karatahtaya iliþti gözlerim...
o zaman,
daha beyaz yazan tebeþirle
þunu yazýyordu öðretmenim:
"ÇOCUKLAR BÝRBÝRÝNÝZÝ SEVÝN!.."
bense,
ne zaman geçsem tahta baþýna
'uzaklýk' denen problemi çözemedim...

sus aðustosböceði!
neler anlattýn da bana,
neden dinlemedin?..