Bir yazar gibi elimde kalem, kâðýt; bekliyorum. Boþ bir kâðýt parçasýna çaresizce bakarken yazacaklarýmý düþünemeyecek kadar hiçleþiyorum. Yazamýyorum, yaþayamýyorum gökyüzünün alabildiðine engin mavisini. Küçük, küçücük bir kutunun içine sýkýþýp hiç kalýyorum.
     Önümde karmaþýk bir yol; korku dolu bile bakamýyorum. Bir duvar arýyorum yaslanacak, belki oturmak için bir taþ parçasý… Arýyorum, hiçliðin arasýna sýkýþmýþ bir parça varlýðý..
     Yüreðim kör; çiçekleri göremiyorum, koklayamýyorum denizi, topraðý hissedemiyorum. Soru iþaretleri bile kalmýyor, öyle derinsizleþiyorum. Bir elimde kalem, bir elimde kâðýt; sadece karalýyorum. Kandýrýyorum kendimi. Evet, diyorum. Evet, iþte kalemim, iþte kâðýdým, karalýyorum, yüreðimdeki karmaþayý taþýrýyorum, diyorum. Oysa yalan, bulanýklýktan baþka bir þey yok. Týpký puslu bir gece gibi, týpký sisli bir akþam gibi. Karanlýk bile deðil. Iþýk yaksam karanlýklara, aydýnlanýr. Oysa bu sis, bu buðu, ýþýðýmý köreltiyor. Aydýnlýk çok uzak þimdi. Karanlýk bile uzak…
     Öyle boþ. Öyle kayýp. Öyle hiç’im þimdi…
     Susuyor, gittikçe susuzlaþýyorum. Sonsuzluðun yerine hiçliðe düþüp savruluyorum yerden yere. Aklýma gelmeyen köklerin yerine geçmeye çalýþýrken kökleþemiyorum satýrlarýn kuytusunda. Sonsuzluðu hiçle çarpýp toprakla örtülüyorum. Topraðýn kokusuna hasret…
     Kayboluyorum…